Leven na(ast) de boot: Tone Wieten

Slechts één week, dat was de tijd die Tone Wieten had om bij te komen van de OIympische Spelen. Als jongste bemanningslid van de Holland Acht won hij in Rio een bronzen medaille. De 22-jarige roeier moest bij terugkomst vrijwel direct de schoolbanken in. Tussen alle huldigingen door begon hij op 1 september aan zijn studie Verpleegkunde aan de HvA.

“Ik studeer Verpleegkunde aan de HvA en ben net begonnen,” vertelt Tone. “Het is de derde studie die ik probeer, maar het voelt alsof dit de goede keuze is. Ik vind het heel interessant om over het menselijk lichaam te leren en om mensen te helpen. Wat mij heel erg bijstaat, is wat er vorig jaar met Rob Robbers (coach Project 2020 red.) gebeurde. Toen hij een hartaanval kreeg op de Bosbaan, had ik geen idee wat ik moest doen. Ik voelde mij nogal machteloos. In die periode was ik net bezig met een studie-oriëntatie en het zette mij aan het denken. Uit de studiekeuzetest bleek vervolgens ook dat Verpleegkunde het beste bij mij paste. Daar heb ik toen voor gekozen.”

“Toen hij een hartaanval kreeg, had ik geen idee wat ik moest doen. Ik voelde mij nogal machteloos”

In tegenstelling tot vakantie vieren – zoals zijn meeste ploeggenoten deden – mocht Tone zich direct melden bij het AMC. Daar wist bijna iedereen vanaf het eerste moment al wie hij was. “De eerste dag dat ik officieel college had, zaten we met de halve opleiding in de zaal. Iemand probeerde de beamers aan te sluiten en dat duurde allemaal vrij lang. Net toen ik mij afvroeg wat er nu gaande was, verscheen de olympische finale van onze acht op de schermen. Ik schrok mij helemaal het apelazerus. De docent begon een verhaal dat de Holland Acht brons won in Rio en dat iemand uit de boot hier op de opleiding zat. Direct daarop werd Toon (hij sprak ook nog mijn naam verkeerd uit) naar beneden geroepen en kreeg ik een bloemetje aangeboden. Het bleek de topsportcoördinator van de opleiding te zijn. Dat was even schrikken, maar uiteindelijk vond ik het wel leuk.”

Hoewel de combinatie van studie en roeien op dit moment van het seizoen nog redelijk te doen is, vereist het behoorlijk wat gepuzzel. “Mijn rooster is heel erg wisselvallig. Ik heb geen lessen op vaste tijden en daardoor is het elke week kijken of ik wel of niet kan trainen op de gezamenlijke momenten. In principe ga ik naar alle lessen toe en daar omheen plan ik mijn trainingen. Als ik trainingen mis, dan haal ik ze zelf in op een ander moment. Al met al draai ik best pittige dagen. Vandaag begon mijn training bijvoorbeeld om half 9 en dan ben ik om half 10 klaar. Ik spring snel onder de douche, kleed mij om en race naar school. Tot 4 uur ’s middags heb ik les en daarna ga ik weer naar het OTC voor de krachttraining. Ik merk dat de concentratie dan toch net iets minder is. Het hoofd is wel wat moe na zo’n dag.”

“Ik maak het voor mijzelf nog net wat moeilijker door mijn studie een half jaar eerder te willen afronden”

Ondanks dat het al flink aanpoten is, wil Tone alsnog graag het versnelde traject doen. In plaats van de keuze voor algemene gezondheidszorg, kiest hij voor acute intensieve zorg. Een traject waar 3,5 jaar voor staat in plaats van 4 jaar. “Ja, ik maak het voor mijzelf nog net wat moeilijker door mijn studie een half jaar eerder te willen afronden. Voor nu betekent het concreet dat ik dit jaar mijn propedeuse en ook nog 10 punten extra moet halen. Voor mijn theoretische vakken heb ik vrijstelling, maar voor de praktijkvakken niet. En die haal je enkel door aanwezig te zijn. Daarnaast moet ik van februari tot half april 10 weken stage lopen, wat het ook bemoeilijkt. Om tot een zo goed mogelijk resultaat voor zowel studie als roeien te komen, wordt in samenspraak met de coaches en de studiebegeleider besproken hoe ik het aan ga pakken.”

https://twitter.com/boazmeylink/status/690578008260874241

Inmiddels heeft Tone wel al een goed beeld over welke kant hij precies op wil. “De acute zorg spreekt mij vooralsnog het meest aan. De spoedeisende hulp en dan specifiek op de ambulance. Vorig jaar kregen we een reanimatiecursus naar aanleiding van wat er met Rob gebeurde. Na afloop ging ik naar de ambulancebroeder die de cursus gaf, om een praatje te maken. Ik vertelde van mijn interesse en we bespraken de mogelijkheid om een keertje mee te lopen.

“In totaal maakten we vijf spoedritjes door Amsterdam en dan merk je ook de impact die het heeft”

Uiteindelijk heb ik enige tijd later een shift meegedraaid, waarbij ik volwaardig onderdeel van het team was en ook alle bijbehorende kleding droeg. Dat was echt hartstikke gaaf om te doen. In totaal maakten we vijf spoedritjes door Amsterdam en dan merk je ook de impact die het heeft. Speciaal voor ons werd bijvoorbeeld de linkerbaan van de IJ-tunnel helemaal afgezet, zodat wij goed ons werk konden doen. Overal zat spoed achter, maar al met al waren het niet hele ernstige dingen. Gelukkig maar.”