Verenigingen

Tritons grootste fan: Hendrik van Essen jr.

Gepubliceerd op 05 april 2018

In het voetbal kennen we de uberfans, maar in het roeien zijn ze zeer zeldzaam! Tritons grootste fan is vast en zeker Hendrik van Essen jr., de zoon van de oude bootsman, Hendrik van Essen senior. Junior was bezeten van roeien en een van de trouwste supporters van Triton. Hij had zelfs een Triton museum in de Driekhoekstraat in Amsterdam. Toegang: gratis.

Hendrik van Essen junior (1876-1955) is een aparte figuur in de Tritongeschiedenis. Hij is de historie in gegaan als – zoals hij zichzelf plachtte te noemen ‘de groote, wereldvermaarde Tritonsupporter’. Hendrik, van beroep stucadoor in Amsterdam, was de oudste zoon van Triton’s eerste ‘congiërge’ en bootsman, Hendrik van Essen sr. Tot zijn grote spijt heeft hij nooit het ambt van zijn vader mogen overnemen. De reden hiervoor laat zich wel raden. Later zou hij overigens wel kort een positie bekleden bij De Hoop in Amsterdam.

In de Groene Amsterdammer van 20 juni 1936 verscheen het volgende portret van Hendrik jr.:
“Vijf jaar oud was het zoontje, de Hendrik van heden, toen die op het bootenhuis en op het terrein rond kwam zwerven. Hulpje voor zijn vader, die tegelijk ‘oppasser’ was, knechtje voor de heeren, schoenpoetsend, jasborstelend, pakjes brengend, groeide Hendrik op. (…) Een en veertig jaar bleef vader Van Essen bootenknecht. Toen ging hij met pensioen. Al dien tijd stucadoorde de zoon in Amsterdam. En al dien tijd groeide in hem een dankbare liefde voor Triton. Nu is Hendrik van Essen jr. zestig jaar en zijn vader is al een vijftien jaar dood. Maar de zoon heeft Triton een tempel opgericht.”

Hendrik jr. voor zijn museum in de Driehoekstraat in Amsterdam

De reporter van De Groene vervolgt met een beschrijving van de ‘Tritonkamer’ van Van Essen:
“En dan kijk je je ogen uit. Want die kamer is geen kamer: dat is een prieel op tweehoog achter in een hofje in de Amsterdamse Jordaan. Het plafond is veelkleurig. In het midden een roset van blauw en wit: Triton’s kleuren. Daaromheen in stralen uitloopend naar de zijkanten de zes kleuren van de Utrechtsche faculteiten. (…) Maar het mooiste in de kamer, het stuk dat alles domineert, dat centraal is en den zin aan den tempel geeft, is een levensgroot beeld van den ouden Van Essen, van Triton’s bootenknecht, stoer rechtop, keurig in zijn zwarte jas met de zilveren knoopen, zijn witte-broek-met-den-vouw en de blauwe bies, zijn immer gele schoenen. Dit is een meesterwerk van afbeelding; alles als in werkelijkheid. De Oranje-Nassau-orde, verkregen na 41 jaar trouwe dienst, de zilveren ankertjes op de jas, de blauwe trui met de in wit geweven letters, dat alles is afgebeeld met een trouwhartigheid, die ontwapent en met een simpelen kunstzindie verrukt.” Van Essen over dit beeld: “Meneer, van me vijfde jaar af op Triton, begrijpt u, en toen ben ik Triton getrouw gebleven, al die jaren. En toen me vader dood is gegaan heb ik geprakkiseerd: nou moet ik iets maken dat als een herinnering kan dienen voor die man, die nou zoo met alles heeft meegeleefd. En nou heb ik hem in cement gemaakt. Eerst een geraamte van duivengaas. En toen heb ik gazen windsels van den dokter in cement gedoopt en der omheen gewikkeld. En toen verder met cement opgewerkt. En het hoofd heb ik geboetseerd van klei en toen afgegoten, net als de schoenen en de handen. En toen heb ik gedacht me vader woog 150 pond; en daarom heb ik er zooveel cement opgestreken, dat het beeld ook 150 pond weegt.”