Even bellen met… Jan-Willem Gabriëls

Jan-Willem Gabriëls haalde met de Holland Acht zilver tijdens de Spelen in 2004 en zat daarna tot en met de Spelen van Beijing in de succesvolle Holland Vier. Nu is de bolleboos, hij rondde drie studies af ‘kwestie van discipline,’ druk in het familiebedrijf en met zijn gezin. Ziet hij mensen roeien, dan krijgt hij vaak spontaan rugpijn. Zes prangende vragen aan Jan-Willem!

Hi Jan-Willem, we kennen je als roeier, wat doe je tegenwoordig?
Ik werk in ons familiebedrijf OrthoMetals in Meppel. Het bedrijf is in 1997 opgericht door mijn vader en de vader van een patiëntje van hem (de vader van Jan-Willem was orthopedisch chirurg – red.). Wij recyclen metalen die overblijven na een crematie. Mijn broertje, de twee oudste kinderen van Ruud, de andere oprichter, en ik bestieren het bedrijf. We zijn er mooi druk mee!

Heb je veel aan je topsportervaring in je dagelijkse werkzaamheden?
Bij het roeien gaat het om discipline, niet opgeven, van je eigen kracht uitgaan en er 100% voor gaan. Dat is nu eigenlijk niet anders. Ik ga altijd voor de 100%. En bij selectieprocedures voor de boten, op dat moment registreer je het echt niet als ‘hier leer ik iets van’, maar later kom je het wel weer tegen. En dat is hetzelfde als met je studie. Ik heb onder andere bedrijfskunde gestudeerd, dat lijkt heel algemeen, maar tijdens mijn werk kom ik nu wel dingen tegen en dan denk ik ‘o, dat is net als in de boeken’.

Hoe gaat het met je sportieve carrière? Roei je nog?
Nee, natuurlijk niet. Ben jij gek! Als ik naar een wedstrijd kijk, krijg ik al pijn in m’n rug. Hoe ik heb geroeid is het mooiste wat er is. Met de beste mensen, de beste coach, de beste boot. En als je nu op een ergometer zit denk je de hele tijd ‘vroeger kon ik dit’. Dat gevoel moet je eerst loslaten vertelde Mark Emke (hoofdcoach) altijd, daarna komt wellicht de zin om te roeien terug. Sinds eind vorig jaar ben ik aan het cross fitten. Twee à drie keer per week me een uurtje naar de kloten helpen. Da’s leuk.

Van Groningen, naar Amsterdam via Leiden naar Zuidwolde, hoe bevalt het?
Ik woon nu in mijn ouderlijk huis in Zuidwolde, hier ben ik opgegroeid en dat bevalt héél goed! Met drie kinderen in de stad, zagen wij niet zo zitten. Hier is het gemoedelijk, we hebben de ruimte en een grote tuin. Ik maai het gras zelf, sommige vrienden laten hun kinderen maaien, maar ik doe het liever zelf. Los van het feit dat mijn kinderen nog te jong zijn om het te kunnen doen is het heerlijk, uurtje zitten en maaien, oordopjes in, lekker!

Je bent nu vader van drie, een meisje van 2 maanden, een kereltje van 2,5 en de oudste  dame van 4,5. Hoe is dat?
Haha… nou, dat is hartstikke leuk! Soms is het ook een drama, net als roeien overigens. Mensen die hun kinderen nooit achter het behang willen plakken, die liegen. Met twee kinderen, konden we nog mandekking spelen, 1 op 1. Nu zijn we noodgedwongen overgestapt op de zoneverdediging en wil er nog wel eens eentje tussen de linies doorglippen. Meestal loopt het gelukkig op rolletjes. Aan de middelste hebben we onze handen vol, maar dan hoor ik van mijn moeder, dat hij dat vast van mij heeft. Alle drie lijken op ons beiden, maar ik hoop dat ze meer op hun moeder gaan lijken. De tijd wijst het uit ?

Zie je collega’s uit de vier-zonder nog wel eens?
Laatst waren Matthijs (Vellenga), Geert (Cirkel), Gijs (Vermeulen) en ik nog op Skøll. Na de Spelen van 2008 gingen we ieder jaar een weekendje mountainbiken, maar iedereen is nu zo druk. Thijs heeft drie kinderen, Geert twee en Gijs is druk met z’n werk. We zien elkaar zeker nog, eten we biefstuk met een borrel, wat dan meestal uit de hand loopt, haha…

Aan wie wil je het stokje overdragen?
We zoeken het nog hoger op, Groningen. Ik draag het stokje over aan “de Breinaald”: Annemiek de Haan!

Roeifoto: Merijn Soeters, Koninklijke Holland-Beker 2006 overige foto’s Jan-Willem Gabriëls en KNRB