Maaike Head haalde in de lichte dubbeltwee samen met Ilse Paulis goudop de Olympische Spelen van Rio in2016. De weg er naar toe was er eentje vol onzekerheden, maar de dames fixtenhet; olympisch kampioen! Toen Maaike over de finish kwam in Rio wist ze dat hethaar laatste race zou zijn. Hoe is het nu met Maaike? Zes prangende vragen.

HaMaaike, we kennen je als roeister, wat doe je nu?
Ja, eh… in opleiding tot chirurg. Gelukkig, toch gelukt (diepe zucht,red.)! Je moet wel verhuizen naar Zuid-Limburg, maar dan heb je ook wat. Ik benin Amsterdam geboren, maar van mijn 11e tot 21e in debuurt van Maastricht gewoond. Het is voor mij geen nieuwe omgeving. Mijn bestevriendinnetje van de middelbare school woont weer hier, dus dat is fijn. Dekomende zes jaar gaan we hier iets moois opbouwen. Maar Amsterdam is wel onzethuis hoor!

En toen werd je olympisch kampioen, wat gebeurde er allemaal?
Ik zat absoluut op een roze wolk! Ik heb een hele mooie tijd gehad met veel verplichtingen. Achteraf zou ik iets meer rust inbouwen. Ik leefde als een kip zonder kop en rende van hot naar her. Tussendoor ben ik nog even op vakantie geweest want ik begon vrij snel alweer met werken in het ziekenhuis. Ik had meer van alles moeten genieten.

In 2016 wonnen Maaike en Ilse alle toernooien die ze startten

Het jaar naar de Spelen toe washeel intensief. We werden 14e op het WK in 2015 waar we ons kondenkwalificeren, dat gaf veel onzekerheid. In 2016 ging het allemaal goed, maartoen brak ik mijn ribben. Daarna kwam het in een stroomversnelling (Maaike enIlse Paulis wonnen elk toernooi in 2016 wat ze startten, red.). De jongegeneratie, die dit mogelijk voor de boeg heeft, adviseer ik om na de Speleneven de tijd te nemen om te acclimatiseren en om alles een plekje te geven. Ikheb die rust niet genomen en dat is achteraf misschien niet zo slim.

Hoewas het om de knoop door te hakken en te stoppen met roeien?
Ik had van te voren bedacht dat dit mijn laatste toernooi zou worden. Toenwe over de streep kwamen was ik heel blij en trots dat we wonnen, maar ergenswas ik ook een beetje verdrietig (al is dat misschien een te groot woord), omdatik wist dat dit mijn laatste race was geweest.

Ik wilde ook graag chirurg worden en kinderen krijgen en wist dat als ik nog een olympische cyclus in ging, en dan bijna 37 was, ik chirurgie echt wel kon vergeten.

Maaike en Ilse werden in 2016 ook de Sportploeg van het jaar!

Ik heb lang aan topsport gedaan, 10jaar geroeid en daarvoor geschaatst. Ik heb het altijd met zo ongelooflijk veelplezier gedaan. Een topsportcarrière is zoiets bijzonders en roeien is zo’ngeweldige sport. Ik zou het ook echt, nooit op een andere manier doen als ikhet over zou moeten doen. Soms mis ik het. Ik vind mijn werk heel leuk enbijzonder, maar wat je met topsport kan doen… elke keer jezelf verbeteren,jezelf doelen stellen, zo het ultieme uit jezelf halen samen met je team, datis echt iets unieks. Chirurgie komt in de buurt, maar net niet helemaal.

Hoe was het fysiek en misschien ook psychisch om niet meer iedere dag met roeien bezig te zijn?
Na de Spelen werkte ik parttime zodat ik nog een beetje kon aftrainen. In het begin heb ik veel hardgelopen en ook redelijk wat gefietst. Iedere keer heb ik een nieuwe sportieve uitdaging voor mezelf gekozen. Ik moet wel bezig blijven met sporten, anders word ik een beetje chagrijnig. Vorig jaar heb ik de Alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee geschaatst, dat was een behoorlijke kluif, waar we hard voor getraind hebben.

“Toen we over de streep kwamen wist ik dat dit mijn laatste race was geweest”

De aftakeling van uberfit naar minder fit, die vind ik vooral mentaal heel zwaar omdat ik me realiseer dat ik nooit meer zo fit word als toen. Dat is soms ook confronterend. Ik kon altijd prima met Meindert (partner van Maaike, oud-toproeier, red.) fietsen, maar nu leg ik het af. Op een gegeven moment moet je het accepteren, dat vind ik nog moeilijk.

Na de Spelen had ik mijn werk waarik me in vast kon bijten, ik viel niet in een echt zwart gat. Ik wist wat ikwilde! Ik heb nooit gedacht ‘Wat moet ik nu?’

We zien op Insta dat je veel fietst, nog andere sporten?
Ik heb mezelf getrakteerd op een nieuwe mountainbike. Je bent hier zo in België en Frankrijk, en ik kijk uit op de Sint Pietersberg en daar is een superuitdagend parcours voor ervaren mountainbikers. Hier kan ik me helemaal uitleven. Deze kant van Nederland is qua natuur en sportfaciliteiten ideaal. Ik roei af en toe nog wel. In december heb ik de Langstrecke in Zwitserland geroeid met de Beijing acht. Dit was zo ontzettend gaaf. Het hele gevoel van op het water zijn, de boot versnellen, de natuurlijke beweging, dat is zo fijn. In ons nieuwe huis in Maastricht komt een kelder  voor een sporthok inclusief ergometer, ik wíl gewoon ergometeren.

Mis je het toproeien?
Bij vlagen. Ik mis soms wel het fysiek bezig zijn en het toeleven naar iets specifieks. Zo’n olympische cyclus, die je doorloopt met je team, je coaches en je ploeggenoot, is echt zo bijzonder. Als ik op de Bosbaan ben, voelt dat als thuis. En als ik terugdenk aan het roeien, krijg ik een glimlach op mijn gezicht! Het was écht een hele mooie tijd.

Coverfoto: François Wierenga, foto Sportgala: Mathilde Dusol

Ontdek meer roeiverhalen

De Atlantische Oceaan overroeien voor Het Vergeten Kind en Jeugdfonds Sport en Cultuur

25 jaar marathonroeien: avontuur voor iedereen

Het bestuur van de NSRF (Nederlandse Studenten Roeifederatie)

Op de hoogte blijven van nieuws, roeiverhalen en topsport?
Ontvang de gratis nieuwsbrief!