Ze denken dat we met rolbankjes roeien

Het jaar 2018 was voor pararoeiers Corné de Koning en Annika van der Meer een absoluut topjaar. De Koning werd wereldkampioen in de skiff, Van der Meer behaalde als skiffeuse zilver en samen roeiden ze in de mixed dubbeltwee het hele veld aan flarden. Wereldroeibond FISA riep de roeiers uit tot World Rowing Para Crew of the Year. Maar het beste moet nog komen: de Paralympische Spelen van Tokyo in 2020.

In Roei! staan nog veel meer interessante artikelen. Voor 30 euro per jaar heb je al een abonnement. Klik hier voor meer info!

Corné de Koning (Scaldis, 1989) roeit sinds 2012 en Annika vander Meer (Njord, 1985) pas sinds eind september 2015. Beiden doen hun hele levenal fanatiek aan sport. De Koning, die in zijn jeugd veel operaties moestondergaan, vond zijn passie in het nationaal team rolstoelhockey. Van der Meerwas gedreven bezig met hockey, skiën en tennis toen zijdoor een ongeluk in derolstoel terecht kwam.  Daarna deed zeaan paraskiën en -baanwielrennen. Het toeval bracht beiden aan het roeien. DeKoning klom tijdens een teambuilding op de ergometer en viel daar op. Van derMeer kwam met haar vriend op de Bosbaan en toen een van de KNRB-medewerkershaar op de ergo uitnodigde, maakte ook zijn daarop direct indruk. Zes wekenlater zat ze voor het eerst in de boot.

Pararoeien staat bij de KNRB op gelijk niveau met valideroeien. Toppers kunnen rekenen op goede ondersteuning, niet in het minst doorde coaching van Jan Klerks. Hij was het die de kracht en het talent van Van derMeer meteen op waarde schatte.

Nog geen Rio

Op de ergometer bleek Van der Meer een fenomeen, eind 2015 roeideze op de  Nederlandse KampioenschappenIndoorroeien twintig seconden onder het Nederlands record duizend meter in dePR2-klasse, voor roeiers de alleen met armen en romp kunnen roeien. Maar devertaling daarvan naar het roeien op water kostte tijd. De eerste test in eendubbeltwee met De Koning, toen zij nog maar tien weken roeiervaring had, liepop een teleurstelling uit.

De Koning: “Het ging helemaal niet gelijk. Bij elke haal dieik roeide had Annika er twee of drie gemaakt.” Hij ging in 2016 dus niet methaar naar de Paralympische Spelen maar met zijn toenmalige ploeggenoot Esthervan der Loos. Ze behaalden daar de vierde plaats.

Van der Meer: “Toen Corné en Esther naar Rio gingen, heb ikin eerste instantie heel veel geskifft en later ook in de dubbeltwee geroeid metvoormalig lichte toproeister Marie-Anne Frenken. Ik trainde bij Njord en deedveel wedstrijdjes, ook mocht ik op de internationale pararegatta in Gavirate inde skiff uitkomen. Jan Klerks coachte mij na de spelen in Rio intensief om mijnhaal meer bij die van Corné te brengen.”

Omdat Esther van der Loos stopte, lag de weg voor de nieuwecombinatie open. De eerstvolgende keer dat beiden in de boot roeiden, ging hetal veel beter. De Koning: “Het was voor ons allebei een enorme opluchting dathet klopte.”

Trainingsbeesten

Voor beiden was het vanaf het begin glashelder dat ze metelkaar als roeipartner de hoogste top zouden kunnen bereiken. Allebei zijn ze loeisterken branden ze van ambitie. De Koning had met zijn vierde plaats al aan hetOlympisch eremetaal mogen ruiken. Van der Meer wilde maar één ding, deelnemenaan de Olympische Spelen. “Met skiën en fietsen was dat niet bereikbaar en toenkwam roeien op mijn pad. Mijn doel kwam ineens dichterbij.”

De Koning: “We moesten ons allebei maar een klein beetjeaanpassen. In de skiff reik ik wel wat verder dan in de twee, ik moet mij ietsinhouden zodat Annika niet met haar kin op de knieën hoeft in te buigen. Mensenzeggen dat ons roeien op gewoon roeien lijkt, dat is een mooi compliment.  Ze komen zelfs kijken of we misschien tochniet met een rolbankje oprijden.”

Van de Meer: “Ik ben gelukkig heel lenig. Internationaalkrijgen we de reactie dat we zo lang zijn, maar we reiken gewoon heel ver. Toenik op het WK in de skiff aan het trainen was in de aparte baan voorpararoeiers, werd ik weggestuurd met de opmerking: dit is alleen voorpararoeiers.”

De Koning en Van der Meer zijn echte trainingsbeesten. Of zeelkaar in boot tot grotere prestaties ophitsen? Nee, dat hebben ze niet nodig.“Dan ga je ervan uit dat we nog kunnen praten”, lacht Van der Meer.

De Koning: “Je zou ons niet harder kunnen straffen dan doorte zeggen dat we minder moeten trainen. We zijn allebei tot op het botgemotiveerd om het uiterste eruit te halen. Het zit bij ons heel diep dat wewillen winnen, maar onze drijfveer is vooral is het beste uit onszelf halen. Enwe gaan ook voor elkaar. Als ik race, dan vind ik het een fijne gedachte dat ikniet de enige ben die pijn heeft. Ik weet dat Annika ook lijdt.”

Concurrentie

Nationaal is er weinig concurrentie voor het duo. Helaas,vinden zij zelf. Van der Meer heeft er een hele theorie over. “De grootstegroep aan potentiële paratoppers zijn de jongeren die op latere leeftijd eenhandicap oplopen. Dat zijn met name jongens, omdat die meer risicogedragvertonen, op de scooter bijvoorbeeld. Sportieve meiden zijn er genoeg, maar dieblijven vaker heel. In revalidatiecentra word je doorgaans in de handbikegezet. Dat is voor hen heel gemakkelijk, kunnen ze een rondje fietsen. Fietsen,zwemmen, tennis en rolstoelbasketbal zijn daar de populaire sporten. Jammer,want er zitten veel sporters tussen die heel goed zouden kunnen roeien. Zoblijft pararoeien een kleine sport.”

Een andere oorzaak ligt volgens Van der Meer in deopvoeding. “Kinderen met een handicap worden klein gehouden. Ik loop nu mijn coschapkindergeneeskunde en zie dat kinderen met een lichamelijke handicap vaak onderhun kunnen worden aangesproken.”

Internationaal gezien liggen De Koning en Van der Meer als mixeddubbeltwee in de PR2-klasse ook ver voor op het veld. Er zijn genoeg goedepararoeiers, maar het ontbreekt hen vooralsnog aan een geschikte partner. Maarskiffen is geen paralympisch nummer en het zou zo maar kunnen dat er voor Tokyoeen combinatie gevormd wordt die doorstoot naar de internationale top. Hetgevaar komt waarschijnlijk vooral uit de Angelsaksische landen. Als combinatie wonnenDe Koning en Van der Meer vorig jaar ook uit het niets alle wedstrijden waar zeaan meededen.

Goud

De gouden plak ligt in Tokyo dus niet zomaar voor hetoprapen, maar De Koning is optimistisch. “Heel blijven, dat is het eerste.  Ons roeien is gewoon goed. We roeien nu eentempo van 30-31, dat moet een paar tempootjes hoger met behoud van de haal diewe nu maken. Dan moeten we gewoon niet bij te houden zijn.”

Voor beiden is er nog verbetering mogelijk. “Daar is altijdruimte voor, we doen nog lang niet alles optimaal. En je moet nooit tevredenachteroverleunen en denken dat je er al bent.”

De Koning en Van der Meer zijn, mits ze zich kwalificeren, opdit moment al zeker van hun selectie voor Tokyo, als enige van alle Nederlandseroeiers. Dat geeft rust bij de voorbereidingen.

Slapen en koken

De weg naar Tokyo is niet alleen maar trainen. “Je kunt nietaltijd aanstaan,” verzucht Van der Meer. Haar studie geneeskunde in Leidenloopt op zijn eind en de afronding en de coschappen slokken haar naast hetroeien helemaal op. “Mijn huidige hobby is slapen.” Daarna kan ze zich met haarNOC*NSF A-status fulltime op het roeien richten. “Jan Klerks heeft al gezegddat ik er dan iets naast moet zoeken om te voorkomen dat ik me ga vervelen.”

De Koning, die al fulltime aan het trainen is, heeft wat meervrije tijd. Bijvoorbeeld voor zijn hobby koken. In Heel Holland Baktzullen we hem niet zien, hij is meer van de kolenbarbecue.

Van der Meer en De Koning treffen elkaar momenteel elk weekend vanuit Leiden en Kloetinge op de Bosbaan om samen kilometers te maken en hun trainingsprogramma af te werken. Vanaf april zal de trainingsintensiteit toenemen. Tot Tokyo is het dan vrijwel dagelijks trainen. Ze zien er bepaald niet tegenop, zo helder staat hen het doel voor ogen.

Uit: Roei!
Tekst: Paul van Heugten
Foto: Merijn Soeters