Het dagboek van: Aletta Jorritsma

Hoe beleven de roeiers uit het Aegon Nationaal RoeiTeam hun weg naar Tokio? Waar zijn ze mee bezig en waar denken ze aan? In de rubriek ‘Het dagboek van’ krijg je een inkijkje in de week van een van de roeiers. Vandaag nemen we een kijkje in het dagboek van Aletta Jorritsma, op trainingskamp in Sevilla – week 5 van 2021.

Maandag 1 februari

Sommige dingen veranderen nooit. Zelfs niet door een lockdown of avondklok: ik stel het pakken van mijn koffer altijd graag uit tot het laatste moment. Zo ook dit keer. Vandaag moet alles nog ingepakt worden, op de dag van vertrek. We vliegen eind van de dag naar Sevilla voor een trainingskamp van drie weken, een speciaal moment na maanden in Nederland trainen. Aangekomen op Schiphol staat Puck, onze teammanager, klaar om ons door alle sores van de Spaanse gezondheidsverklaring te begeleiden. Daarna kunnen we inchecken, de koffer afgeven – toch altijd iets te zwaar -, door de douane en een koffietje halen op het voor de rest verlaten en gesloten Schiphol. Voordat we opstijgen blijkt dat onze terugvlucht de 19e is geschrapt: vanaf Sevilla wordt niet meer gevlogen. Puck kijkt hier amper meer van op of om. Ze is het zo gewend om aanpassingen te doen, dat we voordat we landen al een nieuwe vlucht hebben voor de terugweg.

Dinsdag 2 februari

Vandaag staat een drukke dag op ons te wachten. Na het ontbijt doen we de wekelijkse hersteltest op de ergometer. Daarna laden we de botenwagen af en riggeren we de boten op. We stappen meteen in de acht en in tweetjes om de eerste roei-kilometers te maken in het oude vertrouwde Sevilla. Al sinds 2014 kom ik hier eens per jaar met de bond, dus het is allemaal bekend terrein. De eerste zonnestralen doen al meteen goed en de eerste keer roeien in een pakje in 2021 is een feit. Na een lange roeitraining en een bespreking met het team voor de planning van de komende twee weken hebben we even tijd om te rusten. Mijn zusje is vandaag jarig, dus ik bel haar even om te feliciteren. In de middag staat nog een duurtraining en een krachtsessie op het programma. Hier in Sevilla is het altijd even passen en meten in het krachthonk; we zijn best wel verwend met onze luxe krachtruimte op het OTC.

Woensdag 3 februari

Om de drie dagen wisselen we door in de acht. We zijn met dertien meiden en aan het einde van het kamp is duidelijk wie er in de boot zitten. Met deze boot gaan we naar het OKT in mei. Van de EK-acht van afgelopen jaar is Maartje gestopt en hebben we Marloes, Nika, Eve, Ilse en Benthe als toevoegingen aan de groep. Vandaag staat een KUV (krachtuithoudingsvermogen) training op het programma: in tempo 16 vier om vier zo hard mogelijke halen maken. Tegelijkertijd is de focus, in dit lage tempo, op duidelijk en technisch werken. In de middag maken we weer veel kilometers en ondertussen zijn we nog steeds niet gewend aan het voor onze begrippen late avondeten om 19:30 uur.

Donderdag 4 februari

Een van de doelen van het trainingskamp in Sevilla is om veel kilometers te maken in de acht. Met een lange AT-sessie in de ochtend en een duurtraining in de middag. We varen langs de bekende bruggen van Sevilla en wat toeristische hoogtepuntjes zoals de Toro del Oro varen we tot aan de Million Dollar Bridge en weer terug naar het ‘ei van Colombus’, een groot kunstwerk dat in het park aan het roeiwater staat. Aan de oevers kun je ‘bij het ei’ bijna altijd zonnende schildpadden spotten. Door het coronavirus hebben we dit jaar trouwens nog geen last gehad van de Luna, de toeristenboot die vaak voor spannende momenten heeft gezorgd in ongestuurde nummers de afgelopen jaren. De kanoërs zijn echter wel nog in grote getale. Vanavond staat voor het avondeten een online escape-game op de planning. KIWA heeft dit voor ons als team-activiteit georganiseerd. Samen met de vierzonder die een paar bergen verderop zit worden we ingedeeld in teams. De online samenwerking heeft soms nog wat voeten in aarde, maar de opgestuurde borrelboxen worden daarentegen snel soldaat gemaakt. Anderhalf uur lang wordt er gestreden om de snelste oplossing. Helemaal ingekakt dan wel hyper verschijnen we aan het avondeten.

Vrijdag 5 februari

De rest van de damessectie zat de afgelopen drie weken op hoogte-stage in de Sierra Nevada. Vandaag sluiten ze bij ons aan in Sevilla. We kunnen dus nog heel even genieten van de kleine groep, voordat de groep twee keer zo groot wordt. Voor ons staan er twee boottrainingen en één krachttraining op het schema: precies zoals dinsdag dus. In de middag vertrekt het Spaanse zonnetje achter grote regenwolken en komt het tijdens het roeien met bakken uit de hemel vallen. Met een nat pak beginnen we aan de krachttraining.

Zaterdag 6 februari

Even kijken hoe het ook alweer moet op hoog tempo in de acht. Op het programma staan sprintjes naar maximaal tempo en vervolgens een duurtraining. Het is weer even wennen, maar leuk is het wel. De videobespreking vind ik soms wel confronterend: vooral bij dit soort korte harde stukken. Ongegeneerd reupen zorgt niet altijd voor de mooiste beelden. De volgende keer maar een beetje subtieler de boot op snelheid krijgen. Naast video-analyses hebben we ook doldruk-apparatuur op de boot zitten die we gebruiken om per persoon de afstelling iets aan te passen. We kijken ook naar waar de winst ligt in onze techniek ten opzichte van je eigen drukcurve en die van de rest van de boot. Na bepaalde trainingen krijgen we rapportjes in onze inbox, zo ook na deze sprintjes. Twee keer in de week doen we pilates, in Sevilla doen we dat met een filmpje op onze hotel kamer of in de tuin van het hotel.

Zondag 7 februari

In Nederland trainden we meestal maar één keer per dag in de boot door de coronamaatregelen, dus mijn handen moeten even wennen aan de vele kilometers en het andere weer. Met tape om iedere vinger start ik aan de laatste training van deze eerste week: 3×2 kilometer met tempowisselingen. De training gaat goed, maar komt hard aan. Net als mijn handen is de rest van mijn lijf ook wel toe aan een vrije middag. Helaas kunnen we dit jaar niet even een koffietje drinken en tostada eten aan het Hercules plein in het boekencafétje. Onze bubbel blijft beperkt tot het hotel en de baan. Eerlijk gezegd heb ik hier minder moeite mee dan ik van te voren dacht. De dagen zijn gevuld en vliegen voorbij. Met een kleine wandeling in het park naast het hotel, een beetje bijslapen, lezen en bijpraten met de Sierra-gangers, is de vrije middag zo voorbij. Om toch een beetje dat weekend gevoel te creëren bestellen we een pizzaatje voor op de hotelkamer. Na een aantal dagen buffet is het even een welkome verandering.

Een trainingskamp kan zwaar zijn doordat je altijd veel mensen om je heen hebt, je nog iets meer trainingsuren maakt en je eigen habitat mist waar roeien even niet het enige is. Bij de acht komt af en toe de onzekerheid van de aankomende selecties om de hoek kijken.

”Voor mij is het belangrijk om in iedere situatie kleine dingen en momenten voor jezelf te creëren, zodat je niet 24/7 in het roeien blijft hangen”

Aletta Jorritsma

Hoe blij we ook zijn dat we hier kunnen roeien, we kijken met een klein beetje jaloezie naar het weerbericht in Nederland. Ik hoop dat het ijs en de sneeuw er nog even ligt als wij terug zijn. Daarna mag de lente wel aanbreken.