Het dagboek van: Kirsten Wielaard

In de rubriek ‘Het dagboek van’ krijg je normaal gesproken een kijkje in het dagboek van een van de roeiers op weg naar de Spelen in Tokio. Vandaag nemen we echter een kijkje in week veertien van oud-teamgenoot Kirsten Wielaard, op weg naar het EK in Varese met als einddoel Tokio. Dit dagboek heeft Kirsten door middel van spraakmemo’s bijgehouden en verzonden naar de redactie.

Zondag 4 april

Het is vandaag Pasen. Ik ben bij een boerderij die het minsterie van landbouw heeft aangedragen, ze hebben mij gekoppeld aan de ambassade van Frankrijk. Toevallig is deze boerderij precies in lijn met Bodemzicht, de boerderij waar ik voor fiets. Ze werken met het principe om de grond zo gezond mogelijk te maken, veel biodiversiteit en geen pesticiden. Daarnaast maken ze gebruik van natuurlijke trucs, bijvoorbeeld groente naast elkaar zetten die goed bij elkaar passen.

Later op de dag ben ik verder gefietst. Ik wist vandaag nog niet waar ik ging slapen. Tot die tijd waren alle campings dicht. Dan zette ik mijn tentje op een rustige plek, maar ik had vandaag niet zo veel zin om wild te kamperen. Dat kost toch meer energie omdat ik dan vroeg op wil om niemand tot last te zijn. Uiteindelijk heb ik een camping gevonden. Het bleek een boerencamping te zijn. Er liepen allemaal kippen om mijn tent heen te scharrelen. De boer vroeg of ik wilde komen kijken bij het melken. Ik dacht van zijn koeien, maar het bleken geiten te zijn. Het was echt zo’n typische oude boer met een lange baard en verrotte tanden op een veel te afgelegen camping. Ik was blij dat ik hem met mijn overnachting nog een beetje kon spekken.

Maandag 5 april

Vandaag hoefde ik niet vroeg op te staan. Ik was eerst van plan om direct naar Chambéry te gaan. Dat zou iets van 90 kilometer zijn. Het fietsen ging aardig, maar niet perfect. Ik had veel wind tegen en het ging iets meer bergop dan ik had verwacht. Uiteindelijk besloot ik na 60 kilometer om op WarmShowers te kijken. Een beetje een fietserscommunity voor mensen die over de wereld hebben gefietst en mensen op de fiets in huis nemen. Die vinden het leuk om iets terug te doen voor de keren dat zij zelf zijn geholpen met onderdak en dergelijke. Toen zag ik in een dorp voor Chambéry in Bourget-du-Lac een stel, ik schat tussen de vijftig en zestig jaar, die een paar jaar geleden naar Tokio zijn gefietst. Toen dacht ik ook echt: dit is meant to be! Er stond ook een telefoonnummer bij. Het was inmiddels vijf uur en tweede paasdag, maar ik heb toch gebeld en mezelf geïntroduceerd. Ik sprak Nicolas aan de lijn. Hij was enthousiast en vroeg waar ik toen aan het fietsen was, want hij was toevallig ook aan het fietsen. Nicolas vertelde dat hij aan de oostkant van een tunnel op mij zou wachten en dat we dan samen naar zijn huis zouden fietsen. Zo gezegd, zo gedaan.

Het leuke is dat er in die buurt best veel gefietst wordt en dat er ook een speciale fietserstunnel is. Normaal heb je als je door de bergen fietst dat je echt door van die verschrikkelijke tunnels met trucks moet, maar dit was een tunnel waar echt alleen fietsers mochten komen. Daar keek echt ik mijn ogen uit. We hebben die avond buiten gegeten met Nicolas’ zijn vrouw. Ook heb ik hun zoon ontmoet die Europees kampioen op een eenwieler bleek te zijn. Niet zo’n serieuze sport als roeien natuurlijk, maar het was een behoorlijk atletische figuur die erg van sporten en avontuur hield. Als jong gezin, toen die kinderen nog echt jong waren, zijn ze van Frankrijk naar Zuid-Afrika gefietst. Wat tof om zulke mensen te ontmoeten!

Overal waren kleinen dingen die met fietsen te maken hadden in huis. Nicolas was ook nog eens de burgemeester van het stadje. Toen ik even had gedoucht en terug kwam vertelde zijn vrouw mij dat hij weg was omdat er een auto in de brand stond ergens verderop op het dorpsplein, dus hij moest dingen regelen als burgemeester. Even een kijkje in zijn leven dus. Ik vond dit echt een speciale ontmoeting. Het gezin heeft mij allemaal tips gegeven voor de rest van mijn reis. Eén van deze tips was om Turks te leren. Ze vertelde dat er in heel veel landen Turks werd begrepen en het een goed idee was om dit te leren. Inmiddels heb ik een klein boekje op zak om Turks te leren.

Dinsdag 6 april

Ik hoefde nog maar een klein stukje naar Chambéry (30-40 kilometer) dus ik dacht nu ik nog Wi-Fi heb, ga ik in de ochtend nog wat dingen uitzoeken. Ook heb ik een paar film updates gemaakt voor de NOS en die doorgestuurd. Ik heb mijn treinticket geboekt, een slaapplek voor de dag daarna geregeld en een PCR test gedaan. De vrouw van Nicolas, de fietsende burgemeester, belde naar de farmacie en had zo een test kunnen regelen. Zo kon ik met een gerust hart (negatief getest) naar Italië.

Inmiddels had ik weer een WarmShower host gevonden in Chambéry, het stadje waar ik de trein zou nemen. Het was een fransman van ongeveer mijn leeftijd. Hij had zelf door Nieuw-Zeeland gefietst en woonde in een soort studentenhuis, waardoor ik wel op mijn hoede was voor corona. Uiteindelijk ging dat heel makkelijk met afstand houden. Ik vond het heel tof om te zien dat ze allemaal zelf lekker aan het koken waren met verse producten. Je kan daar gewoon naar een supermarkt waar je je eigen potjes meeneemt en ze dan vult met van alles. Van pasta tot noten en zeep, alles was daar zonder verpakking. Ze waren bezig met een challenge om afval te verminderen en voor deze jongeren vond ik dat echt heel tof.

Woensdag 7 april

Woensdag was de dag van de trein. Omdat ik met de TGV ging moest ik mijn hele fiets uit elkaar halen en in een soort hoes doen. Het was fijn dat ik hosts had die mij graag wilde helpen voordat ze naar hun werk gingen. Ze zijn met me meegegaan naar het station en hebben alles helpen tillen. Ik mijn fiets en waardevolle spullen en zij hielpen me met de rest van mijn bagage. Ik heb zo min mogelijk bij me, maar het is alsnog echt bizar om te zien hoeveel ik eigenlijk bij me heb als mijn fiets in stukken ligt en ik mijn tassen er niet meer aan kan hangen. Ik moest nog wel even wachten want het was 08.00 uur en de trein zou om 9.45 uur gaan.

Ik raakte in gesprek met een paar jongens, wat twee vluchtelingen bleken te zijn. Ik merkte aan alles dat ze niet wilde laten merken dat ze dakloos waren. Super vriendelijke jongens die ik toen heb gevraagd of ze mijn bagage mee wilde helpen tillen. Ik ben een paar keer gevraagd of ik getrouwd was, maar helaas is hun kans verkeken. Ik voelde mij op zo’n moment wel verwend na het zien van hun situatie. Pijnlijk duidelijk hoe scheef het verdeeld is in de wereld. Ik heb ze wel een beetje geld gegeven. Ze maakte het heel duidelijk dat ze het niet voor het geld deden, ik probeerde ze juist duidelijk te maken dat ik ze ook alleen wilde helpen.

Toen begon de ellende. In de trein had ik een vaste zitplek. Ik bleek in wagon 7 te moeten zitten maar ik stond bij nummer 1. Toen moest ik rennen met al mijn spullen. Mijn minst belangrijke spullen heb ik snel in wagon 1 gezet en ik ben zo snel mogelijk met mijn fiets en belangrijkste spullen naar wagon 7 gesprint. Net op tijd voor de fluit, nu hopen dat ze in nummer wagon 1 blijven staan. Vervolgens ben ik weer teruggegaan door de gangpaden om mijn spullen op te halen. Uiteindelijk zat ik op mijn plek en moest ik van de douane al mijn tassen laten zien. Het was een lieve conducteur en het was oke. Ik kon eindelijk even ontspannen.

In Turijn was het wederom chaos maar ik werd door omstanders geholpen en heb al mijn spullen veilig in een hoekje van het perron weten te krijgen en daarna heb ik alles rustig in elkaar gezet. Zo, eindelijk in Italië. Ik was die dag rond 14.00 uur begonnen en ben tot 19.20 uur doorgefietst. Het was moeilijk om een slaapplek te vinden, maar ik had uiteindelijk een plek aan een meertje gevonden naast een camping (die dicht was). Er reed op de weg een politieauto die ik het hele meertje rond zag gaan, maar ik vertrouwde er op dat hij zijn auto niet uit zou komen en dat als hij dat zou doen het wel goed zou komen. Ik heb de tent opgezet en heerlijk geslapen.

Donderdag 8 april

Vandaag werd ik wel wakker in de kou, het was die nacht -3 graden geweest. Dan heb ik dus wel moeite om uit de tent te komen, maar ik heb alles snel ingepakt en ben weer onderweg gegaan. Ik was van plan om wat verder onderweg te ontbijten, maar direct toen ik dat straatje uit fietste kwam ik die politieauto tegen. Hij hield mij tegen en vroeg wat ik daar aan het doen was. Toen heb ik mijn verhaal verteld, dat ik onderweg ben op de fiets naar Tokio. Hij wist niet wat te doen en reed toen weg.

Ik zat nu 96 kilometer van Varese vandaan. Ik liep wat voor op schema door het nemen van de trein. Ik had dus wat ruimte. Op een gegeven moment ben ik in een bos beland. Daar was mijn eerste ontmoeting met roedel loslopende honden. Ze kwamen uit alle hoeken en gaten op mijn afstormen. Van tevoren was ik best bang voor zo’n soort situatie. Een tip die ik had gevonden was om juist van je fiets af te gaan en deze voor je neer te zetten als bescherming. Meestal is dat genoeg. Ik kreeg niet eens de kans om dat te testen, want zodra ze dichtbij kwamen vloot er een man op een fluitje en gingen ze gelukkig gelijk terug.

Het werd uiteindelijk toch pittige dag, meer dan 10% helling en grote keien en stenen in de weg. Daardoor ging ik op een gegeven moment lopen, maar ook dat was best zwaar. Ik had net te weinig eten en water voor een nacht in het bos. Ik wilde eigenlijk nog wat doorfietsen echter was ik toch een beetje afgeschrikt door de politieagent. Toen heb ik voor het eerst deze reis een hotelletje geboekt. De goedkoopste die ik kon vinden, toen ik daar aankwam wilde er gelijk iemand helpen met mijn tassen naar boven sjouwen en ik moest per se met de lift terwijl hij met de trap ging met al mijn spullen.

Ik had mijn paspoort beneden bij de balie afgegeven en toen er om acht uur ’s avonds geklopt werd dacht ik dat ze die terug kwamen brengen. Het bleek een vrouwtje te zijn met een bord risotto en een glas wijn. Ze vroeg erbij of ik het goed vond om dit naar mijn kamer te brengen. Ik sprong letterlijk een gat in de lucht zo blij dat ik was, ik had zelf een blikje bonen en een paprika mee. Ik heb toen heerlijk gegeten op een balkonnetje, lekker opgefrist en ik voelde me weer even helemaal het vrouwtje.

‘Een van de tofste dingen van deze trip vind ik al die mensen die me tijdens het fietsen in hun eigen taal aanmoedigen. De bravo’s vliegen me om de oren!’

Kirsten Wielaard

Vrijdag 9 april

Vandaag hoefde ik nog maar 30 kilometer naar Varese, naar de roeibaan. Ik merkte echt opeens dat ik zo blij was om straks weer iedereen te zien. Het gaf me super veel energie. Ik was al snel op de baan, daar mocht ik verslag geven voor NLRoei. Ik had nog geen plekje om te slapen, maar ik heb aan de politie gevraagd of ik daar ergens met mijn tent mocht kamperen. Na mijn verhaal over dat ik naar Tokio ging fietsen begrepen ze wat ik kwam doen en dat vonden ze helemaal tof. Toen pikte andere mensen dat op, waaronder de oprichter van het roeikleding merk Dibi en hij had een kamer met badkamer waar ik mocht slapen. De mannen van Empacher verbleven daar ook, het was leuk hen te ontmoeten. Ik heb direct op de baan een sneltest gedaan. Ik wilde alleen ergens slapen als ik zeker wist dat ik negatief zou blijven. Op deze plek had ik daar alle vertrouwen in. Op de baan heb ik mijn eerste mini-interview gehad met de vrouwen acht en ik heb Dirk nog even kunnen zien. Het was een beetje onwerkelijk maar heel fijn om elkaar even te zien en te spreken. Daarna ben ik lekker naar mijn slaapplek gefietst.

Zaterdag 10 april

In de ochtend heb ik mijn spullen uitgezocht en wat races bekeken. Het was een beetje onwennig, je wilt niemand uit hun focus halen, aan de andere kant merkte ik dat iedereen het superleuk vond om me weer even te zien. Ik was dus wel een beetje zoekende. Uiteindelijk heb ik een interview gedaan met Sophie Souwer na haar halve finale waarmee ze zich in de finale had geroeid. Helaas was het bestand niet goed opgeslagen en had ik dus niks, dat was nogal irritant. Gelukkig bleek mijn GoPro het later wel weer gewoon te doen dus had ik goede moed voor de dag erna. Ook nog een interview gehad met Dennis Boxhoorn van het NRC. Diep in gesprek over mijn roeicarrière en het niet halen van mijn dromen. Het lastige is dat ik nooit zo heb kunnen trainen zoals ik heb gewild, ik had gewoon vaak wat. Daar heeft hij een mooi artikel over geschreven (lees het artikel hier).

Zondag 11 april

Vandaag was het spannend hoe iedereen echt zou doen. Ik had een gezellig plekje gevonden met het mediateam van de Roeibond. Dat was wel fijn, want daar kwamen de ploegen langs die een medaille hadden gewonnen en kon ik makkelijk mijn interviews doen. Het was heel leuk om iedereen daar te zien. Het voelt alsnog een beetje als mijn team. Tot de hele nieuwe lichting er is zal dat denk ik zo blijven voelen, dat zal vast niet lang meer duren. Het was leuk om te doen en uiteindelijk waren er goede resultaten van de vrouwen.

Daarna heb ik geprobeerd dingen te uploaden voor de NOS. Leuk, maar het kost mij iets te veel tijd af en toe. Toen iedereen klaar was ben ik naar het roeiershotel gefietst. Uiteraard had gevraagd of ik daar mocht zijn. Dat vond ik echt superfijn. De spanning was er af en ik had even een last goodbye tot aan Tokio. Fijn om het team, waar je zo lang mee hebt getraind, om het team nog even op een relaxte manier te zien.

Uiteindelijk kon ik ook bij Dirk terecht in het hotel en gingen we ons klaarmaken voor een minivakantie. Ik zou door blijven fietsen en Dirk kwam achter mij gaan met een auto waar hij een bootje mee zou vervoeren naar Obertraun. Ik zou dan iets van vijf tot zes uur per dag fietsen en dan waren we in de avond weer lekker met elkaar.

Meer informatie en doneren

Tijdens de reis wil Kirsten bewustwording creëren en geld inzamelen voor projecten die de natuur weer opbouwen. Wil je meer weten over haar verhaal en de #RoadtoTokyo? Luister dan de eerder opgenomen podcast of ga naar Kirsten Wielaard haar website. Doneren kan via de onderstaande knop.