Het dagboek van: Laila Youssifou

Hoe beleven de roeiers uit het Aegon Nationaal RoeiTeam hun weg naar Tokio? Waar zijn ze mee bezig en waar denken ze aan? In de rubriek ‘Het dagboek van’ krijg je een inkijkje in de week een van de roeiers. Vandaag nemen we een kijkje in het dagboek van Laila Youssifou, op trainingskamp in Sierra Nevada – week 4 van 2021.

Maandag 25 januari

Deze ochtend worden we wakker op dag elf van ons trainingskamp. We bevinden ons in een sportcentrum op 2320 meter hoogte in de Sierra Nevada (Zuid-Spanje). Inmiddels zijn we al meer dan een week hard aan het trainen en voel ik me dus niet helemaal fris meer. De dag begint met een ontbijt om 8 uur waarna er ’s ochtends een ergotraining en een krachttraining op het programma staan. Na het ochtendprogramma parkeert Veronique Meester zich op mijn bed. Of ik haar haar wil knippen. Ik ben blijkbaar gebombardeerd tot kapper van de groep. Het lijkt me prima tijdverdrijf dus ik begin te knippen. Een half uur later heb ik er een tevreden klant bij en kunnen we door naar de lunch.

Na een bord pasta is het tijd voor de after-dinner-dip. Ik lig futloos op bed. Er staat nog een duurtraining van 90 minuten op het programma. Ik heb er weinig zin in… Uiteindelijk heb ik mezelf dan toch op de fiets gesleept en elke minuut langzaam voorbij zien tikken. Het leven gaat niet altijd over rozen. Na het avondeten bel ik nog even met het thuisfront maar heel veel zinnigs heb ik niet te melden. Maar snel slapen dan.

Dinsdag 26 januari

Na een heerlijke nacht slapen voel ik me vandaag stukken beter. Er staat een KUV training op het programma die ik op de Wattbike doe aangezien mijn rug stijf aanvoelt. Tegen al mijn verwachtingen in voel ik me na de training beter dan daarvoor. Soms doet je lichaam onverwachte dingen maar ik geniet van de energie die ik heb zolang het kan.

Om 12 uur staat er een interview voor NLroei op de planning. In plaats van een paar stoffige vragen heb ik een heel leuk gesprek met de journalist. De tijd vliegt voorbij en als ik twee uur later ophang, haast ik me naar de lunch. In de middag maken we met een klein deel van de groep een wandeling. Na de wandeling zitten we in de laatste zonnestraaltjes van de dag met een prachtig uitzicht.

Zo rustig als de middag is, zo intens is de avond. Deze staat namelijk in het teken van een Mario Kart toernooi. Ervaren en minder ervaren rotten plaatsen zichzelf achter de Wii en met veel gevloek en getier probeert iedereen zo snel mogelijk de drie virtuele rondes af te leggen. De gemoederen lopen hoog op en als we een hartslagband om hadden gehad, had dit spelletje sowieso als training meegerekend kunnen worden. In het laatste en beslissende potje is de winst voor mij. Dat scheelt. Nu kan ik rustig slapen.

Woensdag 27 januari

De dag begint met een korte intervaltraining op de ergo; minuutjes op, minuutjes af. Eén van mijn lievelingstrainingen maar helaas valt deze training op hoogte altijd een stuk zwaarder. Hijgend en puffend slepen we onszelf de training door. Als je hier niet fit van wordt, dan weet ik het ook niet meer. Na de training lopen we naar onze kamers. De trappen in het centrum lijken steeds hoger te worden. Gelukkig hebben we tot de lunch tijd voor onszelf.

Na een bord spaghetti naar binnen te hebben gewerkt, staat er een rustige duurtraining op het programma. Het is mooi weer dus ik zet de Wattbike op het balkon in het zonnetje en fiets de tijd vol. Voor het avondeten bel ik nog even met mijn huisgenoten. Ze vertellen over de avondklok en de rellen thuis. Het voelt vreemd om niet in Nederland te zijn terwijl er zo veel gebeurt maar aan de andere kant is het natuurlijk fijn dat we hier geïsoleerd kunnen trainen. Na het avondeten zit ik samen met mijn ploeg rond de tafel om een uitgebreide analyse te doen over al onze sterke- en verbeterpunten. Een gesprek als dit geeft me altijd veel nieuwe motivatie en dat komt goed uit want er staan ons nog heel wat pittige trainingen te wachten.

Donderdag 28 januari

De minuutjes van gisteren zitten duidelijk nog in mijn lijf. Of zoals een ploeggenootje van me zou zeggen; overreden zijn door een vrachtwagen voelt waarschijnlijk zo. Nu ben ik zeker geen ochtendmens dus waarschijnlijk helpt het tijdstip niet mee maar ik ben blij dat onze eerste training een rustige is. Samen met mijn ploeg koppelen we vier ergometers aan elkaar op slides en proberen we het gevoel van de roeiboot te stimuleren. Tijdens de krachttraining ben ik niet meer erg gefocust en tot mijn eigen teleurstelling ook niet erg explosief. Geen dag voor PR’s helaas.

Na de lunch heb ik een belafspraak met een diëtist om wat vragen te stellen over mijn voeding en supplementen. In de middag fiets ik een paar rondjes in de achtergelegen bergen. De klimmetjes komen goed aan op de benen, gelukkig biedt het uitzicht meer dan genoeg afleiding.

Vrijdag 29 januari

Op hoogtestage meten we elke ochtend de hoeveelheid zuurstof in ons bloed. Terwijl ik aan mijn bakje havermout zit, zet ik de saturatiemeter op mijn vinger. Deze geeft een score van 96 aan; mijn beste score sinds we hier zijn! Dat belooft veel goeds voor deze ochtend en laat ik dat nou net nodig hebben want we gaan sprinten op de ergometer.

Als we onszelf na de sprintjes weer hebben opgelapt, doen we een half uurtje pilates om lekker soepel te blijven. In de middag maken we een wandeling van drie uur waarin de nodige hoogtemeters gemaakt worden. De kuitjes en bovenbenen mogen natuurlijk niet écht tot rust komen. Na alle prachtige uitzichten keren we moe maar voldaan terug naar het centrum.

Voor het avondeten heb ik me nog ingeschreven bij de masseur. De spieren in mijn lichaam die het meest zeuren krijgen even wat aandacht en vandaag zijn dat overduidelijk de billen en bovenbenen. Een half uur lang gooit de masseur haar gewicht in de strijd om alles weer een beetje los te kneden. Tijdens de massage is het soms even afzien maar achteraf voel ik me stukken beter. Mijn spieren zijn me dankbaar.

Zaterdag 30 januari

Ter afwisseling stappen we vandaag eens op een echte fiets. ’s Ochtends rijden we met onze fietsen in de bus de berg af. Plotseling wordt de lucht erg bewolkt maar niemand heeft zin om alsnog te ergometeren dus we stappen snel op de fiets. De klim terug naar het centrum duurt ongeveer drie kwartier. Onderweg fietsen we langs wat échte wielrenners die op iemand aan het wachten zijn. Met een flink hoge hartslag probeer ik ze voor te blijven maar daar zijn ze natuurlijk niet van gediend. Al pratend en lachend fietsen ze me makkelijk voorbij. Wat voor mij een flinke uitdaging is, is voor hen kinderspel want als wij klaar zijn, fietsen zij nog een paar keer de berg op.

Eenmaal aangekomen bij het centrum, fiets ik binnen nog even uit. De lunch is zeer welkom vandaag want er zijn al heel wat calorieën verbrand deze ochtend. In de middag schijnt de zon weer dus ik ga even in het raam van mijn kamer zitten. Na nog een uurtje uitfietsen, zitten de trainingen erop voor vandaag. ’s Avonds kijk ik een documentaire af en leg ik nog wat stukjes aan de puzzel van het staatsportret van Willie en Max. Zo voel ik me toch nog een beetje thuis.

Zondag 31 januari

De vermoeidheid is nu definitief toegeslagen. Dat is fijn omdat ik weet dat ik goed aan het trainen ben maar aan de andere kant word ik er een minder sociaal mens van. Ik merk dat ik me sneller erger aan anderen en dat ik me vaker terugtrek. Inmiddels weet ik dat lange trainingskampen dit effect op mij hebben dus dat hoort en nu eenmaal bij.

In de ochtend trainen we twee keer en na de lunch neem ik even wat tijd voor mezelf. Tijdens de middagtraining dwalen mijn gedachten af naar Sevilla waar we het tweede deel van ons trainingskamp door zullen brengen. Over vijf dagen rijden we daar naartoe en ik kan niet wachten. Een andere omgeving is mentaal prettig en ik heb veel zin om lekker te roeien in de zon. Daarnaast hebben we komende zaterdag voor het eerst een dag vrij sinds we in Spanje zijn en dat biedt ook een erg goed vooruitzicht.

Na de middagtraining heb ik nog een afspraak bij de masseur en ’s avonds doen we met z’n allen een pubquiz. De meest uiteenlopende vragen worden op ons afgevuurd maar mijn team blijkt niet over de nodige parate kennis te beschikken om de prijs in de wacht te slepen. Helaas. Ik daag het winnende team de komende weken nog wel eens uit voor een potje Mario Kart.

Motivatie tip voor de lezers

Hoe cliché het ook mag klinken; stel doelen. Het maakt niet uit hoe klein, groot, dichtbij of ver weg maar doelen geven je de motivatie om door te trainen. Of je doel nou is om uiteindelijk een internationale wedstrijd te roeien of om je eigen PR te verbreken, doet er niet zo veel toe. Als je maar iets hebt om je in vast te bijten. Persoonlijk ben ik zonder doel nergens.