© Merijn Soeters - www.merijnsoeters.com

Hoe beleven de roeiers uit het Aegon Nationaal RoeiTeam hun weg naar Tokio? Waar zijn ze mee bezig en waar denken ze aan? In de rubriek ‘Het dagboek van’ krijg je een inkijkje in de week van een van de roeiers. Vandaag nemen we een kijkje in het dagboek van Nelson Ritsema, week 2 van 2021.

Maandag 11 januari

Vandaag zijn we vetrokken naar ons trainingskamp in Portugal. Natuurlijk moest ik in de ochtend mijn tas nog inpakken. Ralf kwam mij en Rik ophalen om naar Schiphol te rijden. Daar aangekomen bleek dat mijn tas iets te zwaar was, dus heb ik mijn Playstation 4 achtergelaten bij de Check-in. Ik schaamde mij toch al daarmee, aangezien de 5 al uit is. 😉

Eenmaal aangekomen op locatie, werden we overdonderd door het formaat van ons hotel. ‘Ons’ hotel, aangezien wij de enige gasten zijn. De gehele staf is getest voor onze aankomst en alle voorzieningen zijn volledig tot onze beschikking. Het is te mooi om waar te zijn, en dat blijkt maar weer; het water moeten we delen met anderen.

Dinsdag 12 januari

Vandaag stond de eerste roeitraining op het programma. Ontbijten om 7.00 uur, vervolgens de boten riggerren en gaan roeien. Als we wakker worden, blijkt dat de kou niet te ontvluchten is in januari. Het vriest, waait hard en de mist is dichtgetrokken over het water. Na het ontbijt riggert iedereen stuk voor stuk zijn tweezonder op met een paar schragen, omdat het enige andere paar bezet wordt gehouden door een niet nader te noemen roeier en zijn boot van Asopos. Hoewel de mist nog niet helemaal was weggetrokken en de temperatuur niet toegenomen, begon de klok te tikken.

Zodra we iets meer beschut zitten tussen de rotswanden, wordt duidelijk hoeveel geluk we hebben hier te kunnen roeien. Kleding gaat uit, zonnebrillen gaan op en het water wordt glad. De eerste herkenningspunten worden vastgesteld zodat we bij het natafelen de training goed kunnen bespreken.

Tussen de middag liggen de balkons vol met zonnepanelen. Schaars geklede zonnepanelen met Oakleys om de ogen te beschermen. Dit hadden we vanochtend niet durven dromen, het weer is flink verbeterd. Het ontbijt is morgen een uurtje later, dan zal alles wel goedkomen met de mist.

Ik zou bijna vergeten dat er ook nog een tweede training was, ware het niet dat de koers memorabel was. Binnen de eerste minuut moest iemand afhaken en is er gegleden op het ijs. Blijkbaar ontdooien alleen de wegen die een beetje zon zien. Gehavend reed onze kopman door, hij had tenslotte de route gemaakt. Die grote brug waar we onderdoor hebben geroeid in de ochtend, is nu het verzamelpunt om te kunnen genieten van het uitzicht.

Op kamp staat de avond meestal in het teken van spelletjes. Hier op de kamer is het dan ook raak. Ik zeg wel kamer, maar het is meer een appartement. Twee badkamers, een keuken en een aparte woonkamer is meer dan wij gewend zijn. Aan ruimte geen gebrek.

Woensdag 13 januari

Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen. Blijkbaar zijn wij nog dommer dan een ezel. De lucht is nog steeds ijzig koud en het water is niet te zien. Een extra potje tafeltennis om moed in te spelen, terwijl de zon de mist wel doet verdwijnen. Dat duurde langer dan verwacht, dus men begon ongeduldig te worden. In koppels gaan we het water op, het is fijn als er nog anderen op het water zijn. Ook al is het maar om stemmen te horen. We zijn ze regelmatig uit het oog verloren in de dichte mist. Wat we wel kunnen zien is een verlaten gebouw op het keerpunt. ‘De Club’ heet dit bouwwerk vanaf nu. Deze komt in het rijtje herkenningspunten die de route wat meer kleur geven. Hoe lekker zou het zijn om even aan te kunnen leggen voor een flat white en op te warmen voor de terugweg.

De eerste training van de dag doen we altijd in een klein nummer. Voor ons is dat de tweezonder. Persoonlijk gaat dat nog niet zo lekker, sinds ons verblijf hier. Daarom ben ik enthousiast over onze middagtraining. Dan pakken we de boot waar we onze laatste wedstrijd in hebben geroeid om een nieuw stuk water te verkennen, samen met de overige jongens. Het contrast met de ochtend kan niet groter. Waar ’s ochtends ijs werd gevormd en de mist alles verborg, roeien we nu in de minste kleding onder een blauwe hemel met felle zon. Ook in het roeien ben ik meer op mijn gemak.

In ons verblijf voelen de meesten zich ontspannen. Via het balkon ga je op bezoek bij de buren. Ben je de sleutel vergeten: geen probleem. Terwijl we liggen te zonnen, komt Maarten omhoog geklommen om een ligplekje te pakken.

Donderdag 14 januari

Het schema bouwt op en vandaag gaan we weer een stukje verder. Hoewel dat meer belasting betekent, geeft het ook weer nieuwe indrukken. Een stukje verder het water verkennen. Iets voorbij ‘De Club’ zien we een brug op de kaart. De grote vraag van de dag is of we deze halen en of die ook imposant is. Tweetjes die scherp hebben gestuurd komen zelfs tot onder de brug, anderen krijgen de brug niet eens te zien. Niet getreurd; deze brug is niet zo indrukwekkend als we hadden gehoopt.

In de middag is er weer koers. Ditmaal de andere kant op met iets minder hoogtemeters. Het zou toch wat zijn als we de minuten op het schema halen en dat alles in de juiste hartslagzone. Ik maak een foto van de groep; dat is de laatste keer dat ik ze heb gezien. De eerste meters omhoog moet ik al afhaken. Ik dacht ze wel in te halen op de afdaling of in ieder geval de Zakarins van de groep, maar de schade was al te groot. Keurig in de juiste zone fiets ik het rondje uit, solo. ‘Misschien kan je volgende keer beter met de mountainbikes mee’. Wacht maar, volgende rit blijf ik er wel bij, koste wat het kost.

Vrijdag 15 januari

Vandaag is een relatief rustige dag. Hoe mijn perceptie zo kan veranderen in een aantal jaar. Een paar jaar geleden zou dit voldoen als een zware trainingsdag, maar nu is het niks. Net als toen, kom ik nog wat aan studeren toe; ik moet mijn tussentijdse voortgang presenteren. Na de training ben ik nog net op tijd om wat feedback te ontvangen op mijn werk, om daarna weer te beginnen aan onze tweede sessie van de dag: zonnen op de ligbedjes.

Terwijl we liggen te bakken, komt ons surrealistisch verblijf ter sprake. Hier leven wij in een wereld alsof er geen corona is. Mensen dragen mondkapjes en je wast je handen; je wilt toch wel schone handen als je gaat eten. Verder zijn we de enige in het complex, we gaan alleen naar buiten om te trainen en zijn afgescheiden van de rest van de wereld; een trainingskamp als ieder ander. Het personeel is voorbereid en getest en we zien dezelfde gezichten elke dag. Je kunt zeggen dat wij hier in een grote bubbel leven. Een fysieke bubbel die ons van de wereld scheidt, maar ook een mentale bubbel. Het wordt een flinke klap om vanuit die laatste bubbel weer terug naar de realiteit te gaan.

Zaterdag 16 januari

Deze dag stond in het teken van sociale media voor mij: een take-over op Instagram. Het is ontzettend leuk en biedt mij de kans om meer contact met roeifans te hebben,  maar het kost het wel tijd op deze dag. Bij ieder moment denk ik of het interessant is om te laten zien. Geen enkele hap eten gaat zonder een foto te maken. Gelukkig heb ik Rik erbij, die graag meehelpt. In de aanloop naar deze dag hebben we al wat beeldmateriaal gemaakt en onze vrienden stellen vragen waar we graag antwoord op geven. Hoewel ik eind van de dag mijn gemiddelde schermtijd heb verdubbeld, kan ik wel genieten van een dag als deze. Dit is een kans om vragen over het roeien te beantwoorden, maar ook een andere kant van de roeiers te laten zien. Heb je de story takeover gemist? Kijk dan even bij de ‘hoogtepunten’ op het Instagram kanaal van de roeibond.

Je zou bijna vergeten dat er nog wordt getraind. We beginnen met een hersteltest. Deze bepaalt de training op het water. Normaal doen we deze op hoogtestage en is er op basis daarvan een individuele training. Nu maakt het een klein verschil, maar is het direct een goede manier om de vorm te monitoren. Ik krijg ‘groen licht’ en mag hard mijn best doen op het water.

In de middag gaan we weer fietsen. Aangezien ik geen zin heb om weer alleen te fietsen, heb ik besloten nogmaals te profiteren van mij groene test. De rit begint altijd met een klim en vandaag laat ik meteen zien dat ik erbij blijf, tot verbazing van sommigen.

Zondag 17 januari

Het is wel te merken dat dit de laatste dag voor de rustdag is. Men is vermoeid en niet al te haastig om het water op te gaan. Ik voel toch wel dat ik gisteren te hard heb gefietst. Een extra potje tafelvoetbal om warm te worden moet mij helpen het water op te gaan, en een aantal koppen koffie van de zelfbediening.

Voordat we het laatste stuk naar huis roeien, nemen we even een moment rust in Sunny Canyon. Twee tweezonders en een vissersboot; geen wind, een zonnetje en vogels op de achtergrond. Serene rust is nog zacht uitgedrukt. Nog één minuutje…

Terwijl de zon zakt en de schemering nadert, kijk ik uit over het water vanaf ons balkon. Het blijft bijzonder hier te kunnen zijn. Zonder beperkingen te kunnen trainen. We hebben ook ervaren hoe het is om dat niet te kunnen. Die periode heeft, in zekere zin, ook toegevoegd aan ons programma en we hebben leren waarderen hoe waardevol onze tijd op kamp is.

‘Als je langzaam bent bergop, ben je waarschijnlijk snel bergaf.’

Nelson Ritsema

Ontdek meer roeiverhalen

Nederlandse roeiers brengen boten naar Oekraïne

Michiel en zijn team bereiden zich voor op de unieke Elfsteden roeimarathon

De Atlantische Oceaan overroeien voor Het Vergeten Kind en Jeugdfonds Sport en Cultuur

Op de hoogte blijven van nieuws, roeiverhalen en topsport?
Ontvang de gratis nieuwsbrief!