Op 1 mei 1980 trokken vijf Vidar roeiers bij elkaar in aan de Jacques Oppenheimstraat in Tilburg. Onder de naam ‘De Oppenheimers’ ofwel ‘de Oppies’ was het tweede roeihuis van Vidar een feit. We stelden de roeiers uit Tilburg een aantal vragen over het onstaan van dit roeiershuis, maar ook hoe zij als huis om gaan met de maatregelen rondom het coronavirus.

Vertel eens wat meer over het onstaan van jullie roeiershuis?
Vidar blonk in deze periode uit in het lichte roeien, en ook ons huis was gevuld met ‘lichte pikken’. In de loop van de jaren kwam ook het zware roeien op in Tilburg en zo gingen er ook steeds meer zware Vidraten bij de Oppies wonen. De laatste lichte pik heeft het huis in 2014 verlaten en sindsdien zijn wij een volledig ‘zware ballen‘ huis. Een aantal jaar geleden bezochten we tijdens een ‘oud-Oppie weekend’ het Duitse stadje Oppenheim, waar men erachter kwam dat deze een wapen had die erg geschikt was voor ons huis: Coat of Arms. We besloten dit wapen aan te nemen voor ons huis en dit hangt dan ook vol trots aan de muur.

Het wapen van Oppenheim

Met hoeveel en met wie wonen jullie nu in het huis?
Ons huis bestaat uit zeven mannen en één hele kwaadaardige huis kat genaamd Tante Carla. Ongeveer 12 jaar geleden hebben een paar oud huisbewoners de kat die het hardst krijste uit het asiel geadopteerd en bij ons achtergelaten. Over de jaren heen hebben we haar helaas niet kunnen temmen.

Het huis is op dit moment vrij jong nu de oude garde is weggetrokken. We wonen nu met drie derde- en vierdejaars waarvan er twee roeien. Daarnaast hebben wen een tweedejaars van 28 jaar bij ons wonen, ook wel de huis-opa genoemd. Sinds kort hebben we ook een overvolle woonkamer door de drie zware eerstejaars die bij ons zijn komen wonen. Tot slot hebben we nog een lichte pik mee lopen die eigenlijk al lang zijn intrek had moeten maken, maar daar heeft corona roet in het eten gegooid. Misschien is dat wel een teken om toch maar geen lichte jongens in huis te nemen?

De Oppenheimers tijdens het kerstdiner

Hebben jullie een typische traditie in het huis?
Jazeker, daar barsten wij van. Een leuke jaarlijkse traditie is het kerstdiner. We kijken al maanden van tevoren uit naar deze avond/nacht. Ook de voorbereidingen van het 10-gangen diner beginnen vroeg, want we pakken zeker uit! Afgelopen jaren stonden er gerechten zoals zwaardvis, zelf geschoten zwijn en struisvogel biefstuk op tafel.

Daarnaast organiseren wij elk jaar de befaamde pré-uittraining. De naam zegt het al: voordat de huidige uittraining plaats vindt op de maandag na de NSRF Slotwedstrijden, nodigen wij heel wedstrijd-roeiend Vidar uit in ons huis en onze tuin. Daar bieden wij vanuit het barretje, voor een erg schappelijke prijs, onbeperkt hamburgers, mojito’s en bier aan.

Tot slot hangt er in de hal een grote bel. Wanneer je deze bel luidt ben je verplicht om iedereen eten aan te bieden. Als je voor het huis hebt gekookt luid je deze bel dus ook, zodat iedereen weet dat het eten klaar is. Het komt wel eens voor dat iemand per ongeluk tegen de bel aan stoot. In dat geval wordt zijn voorraadmandje leeggeroofd.

Barretje in de tuin

Wat is de impact van ‘Corona’ op jullie dagelijkse leven?
In een zeer korte periode sloot Vidar de deuren en ook de universiteit in Tilburg. Ons leven speelt zich nu dus vooral in ons roeihuis af. Colleges en trainingen doen we thuis en daarnaast heeft niemand verdere afspraken. We zitten nog meer met elkaar opgescheept dan normaal maar tot nu toe is het erg gezellig.

Hoe heb je de gevolgen van de Corona-maatregelen verwerkt en wellicht omgezet in iets positiefs?
Toen tijdens een van de persconferenties bekend werd dat alle evenementen tot 1 juni verboden zijn, en dus ook roeiwedstrijden tot en met 1 juni zijn kwam dat hard aan. Toch besloten we al snel om voor de resterende drie wedstrijden die nog op de kalender staan alles op alles te zetten om daar goed te presteren. Het is natuurlijk heel erg hopen dat deze nog wel doorgaan. Wellicht worden er wel extra wedstrijden georganiseerd in de zomer. Hoe dan ook zullen we ooit weer kunnen roeien en zodra dit kan moeten we klaar zijn om te presteren. Omdat het door deze situatie niet meer altijd over roeien gaat leer je elkaar ook op een nieuwe manier kennen. Gelukkig blijken we naast het roeien ook nog goede vrienden te zijn.

Hebben jullie een manier gevonden om toch fit te blijven, met (roei)sport bezig te kunnen zijn?
Dat we niet kunnen roeien betekent niet dat we gelijk bij de pakken neer gaan zitten. Het enthousiasme van de eerste week om weer op de ergometer te mogen is er wel weer vanaf, maar nu de temperatuur aangenamer wordt is buiten op de ergo sparren ook zeker geen straf. De meeste jongens in huis hebben ook een wielrenfiets, dus we fietsen ook in kleine groepjes rondjes door Brabant. Sinds afgelopen week heeft Vidar ook een kilometer klassement gemaakt waardoor we tegen andere roeihuizen en ploegen kunnen strijden wie tijdens de quarantaine de meeste kilometers weet af te leggen.

Doordat de vriendinnen van 2 jongens uit hun eigen huis zijn gezet, wonen die nu bij ons. Deze twee dames hebben de bootcamps bij ons geïntroduceerd nu de krachttrainingen niet meer mogelijk zijn. Dus op die dagen gaan we nu gezellig met het hele huis in de tuin oefeningen doen, zelfs de minder actieve onder ons.

Buiten trainen op de ergometer

Hebben jullie steun aan elkaar? Hoe slepen jullie elkaar door deze crisis heen?
Doordat de ergometer in de achtertuin staat kan iedereen zien wanneer en hoe veel er door de ander getraind wordt. Op deze manier motiveren we elkaar indirect om hard door te blijven trainen. We lunchen elke dag samen en door de extra tijd die de nieuwe situatie met zich mee brengt koken we ’s avonds ook uitgebreider en eten we met iedereen tegelijk. We balen allemaal heel erg van de invloed van de corona crisis op het roeiseizoen maar gelukkig kunnen we allemaal nog lekker trainen en studeren. Ook onze families zijn gelukkig nog gezond, verder moeten we maar gewoon het beste ervan maken.

Hebben jullie nog een tip voor de lezers?
Blijf trainen! Als je trainingen met elkaar vergelijkt word je vanzelf gepusht om verder te gaan dan je eigenlijk zou doen. Ook helpt het om mentaal wat steviger in je schoenen te staan.

Ontdek meer roeiverhalen

De Atlantische Oceaan overroeien voor Het Vergeten Kind en Jeugdfonds Sport en Cultuur

25 jaar marathonroeien: avontuur voor iedereen

Het bestuur van de NSRF (Nederlandse Studenten Roeifederatie)

Op de hoogte blijven van nieuws, roeiverhalen en topsport?
Ontvang de gratis nieuwsbrief!