☎☎ Even bellen met... Eeke van Nes

Eeke van Nes groeide op in een roeifamilie en haalde zelf drie olympische medailles. Tweemaal in de dubbeltwee en een zilveren plak met de vrouwenacht. Bij Laga ontmoette zij haar grote (roei)liefde. Vijf jaar geleden zei Eeke haar baan bij Jansen pharmaceutical op en vertrok ze met man en kinderen naar Oman. Vijf prangende vragen aan Eeke van Nes!

Hi Eeke, we kennen je natuurlijk als roeier, wat doe je tegenwoordig?
Vijf jaar geleden verhuisden we voor het werk van Jorn met het hele gezin naar Oman. Hier is de emancipatie best ver doorgevoerd, maar ze willen eerst Omaanse vrouwen aan het werk. Daarom ben ik begonnen met de zwemlessen. Eerst als vrijwilliger, en nu ben ik een echte juf. Ik heb mijn zwem ABC instructeursopleiding gehaald. Ik had het niet verwacht, maar ik vind het verschrikkelijk leuk om met kinderen te werken. Als zwemjuf zie je alle kinderen van drie tot elf met alle nationaliteiten. Kinderen zijn een grote spiegel. Als ik vrolijk ben, is de klas dat ook en als ik chagrijnig ben, is de klas niet blij.

Prachtige natuur in Oman

Wat heeft het roeien je gebracht?
Leuke herinneringen! Ik kijk er met plezier op terug. We hebben heel veel lol gehad. Ik heb leuke mensen ontmoet en veel over mezelf geleerd. Bijvoorbeeld dat je meer kan dan je denkt en dat je het meeste leert wanneer het minder gaat. Soms kon ik wel onzeker zijn, of ik een selectie zou halen bijvoorbeeld. Maar ik heb geleerd om ook in de voorbereiding plezier te maken. Als je niet wordt geselecteerd, dan heb je in ieder geval wel een fijne tijd gehad.

Het was een mooie tijd. Ik weet nog de WK in Tampere in 1995, Irene (Eijs red.), Kris (Korzeniowski, coach red.) en ik gingen de wedstrijd voor bespreken. Ik vroeg standaard om een rood wijntje. En Kris vroeg zoals altijd, zou je dat wel doen? En dan antwoordde ik: ‘Ja, want zo slapen we lekker, verschijnen we uitgerust aan de start en kunnen we goed roeien.’ (Irene en Eeke haalden daar een zilveren plak in de dubbeltwee red.).

Eeke (rechts) en Irene Eijs, brons Spelen 1996 dubbeltwee. Foto: Mildred Boon

Je komt uit een enorme sportieve familie. Zit het in de genen en roei je nog?
Haha… ja dat blijkt wel. We zijn allemaal groot en gezegend met een goed lijf. Mijn ouders waren toproeiers. Ook mijn opa en oma hebben elkaar door het roeien leren kennen. Mijn tijd bij Laga was leuk. Na elke gewonnen wedstrijd kregen we een biertje. Ik heb hier in Oman een skiff. Die hangt al drie jaar ongebruikt onder de carport. Roeien kan alleen op zee en in de ochtend als de zee rustig is en dan werk ik. Ik sport nu om fit te blijven, anders word ik chagrijnig. Ik doe aan bodypump en tennis. Tennis omdat het groepje zo leuk is, ik ben er niet heel goed in.

Je bent opgegroeid in Noorwegen, studeerde in Delft, reisde voor het roeien de hele wereld over en woont nu in Oman. Ben je zo’n globetrotter?
Ik vind het wel spannend om verschillende plekken van de wereld te zien. En Oman is fantastisch. De natuur is waanzinnig, je kunt hier kamperen en wandelen. Aan het eind van het jaar zit de tijd er voor Jorn hier op, dan verhuizen we naar een nieuwe plek. Nee, er is nog niets bekend. Alles is mogelijk van Assen tot Perth en van Brunei tot Kuala Lumpur. Ik ben wel erg gehecht aan Delft. Als ik daar aankom, voel ik me thuis. Bram (6 jaar) en Hanna (9 jaar) denken dat Oman thuis is. Vorig jaar reden we Delft binnen en toen zei Emma, onze oudste van 11: ‘We zijn weer thuis.’

Eeke met Irene, Anita Meiland en Nelleke Penninx. Brons WK dubbelvier 1995. Foto Bert Cocu

Heb je nog contact met je roei-collega’s?
Irene is vorig jaar hier geweest en ik ben voor haar riddering naar Nederland gekomen. Met de acht van Sydney hebben we een appgroep. We proberen regelmatig af te spreken. In 2017 hebben we nog met elkaar geroeid. Carin (ter Beek red.) opende laatst een nieuw architectenbureau. Ze heeft ons allemaal uitgenodigd. Het zijn leuke meiden.