Een dag op stap met Bob

Als hond en mascotte van de Holland Acht volgt hond Bob de boot van zijn baasje Robert Lücken waar hij kan, tot op het water. Een dag uit het leven van Bob.

Ik spits mijn oren. Hoor ik dat goed? Ja, onmisbaar. Ik word geroepen door de vriendin van mijn baasje. ‘’Bob!’’. Kwispelend loop ik richting het stemgeluid. Voor ik het weet zit ik aan de riem en luttele minuten later spring ik met speels gemak in de achterbak van de auto. Toch handig dat ik af en toe af kan kijken bij die boxjumps van mijn baasje. Om mij heen begeven zich meerdere tassen, mijn eigen brokken ruik ik ook direct. Dit verklaart in ieder geval waarom mijn voer- en waterbak ineens waren verdwenen. We gaan een tripje maken. Zal ik dan echt mijn baasje op gaan zoeken?

“Eindelijk heb ik hem gevonden”

Na wat een eeuwigheid lijkt komen we aan in een mooie groene omgeving. Het krioelt er van de mensen en het gros is zo lang dat ik bij de meesten niet hoger kom dan de knieën. Toch nemen ze bijna allemaal de moeite om te bukken en mij te aaien. Hier kan ik prima aan wennen. Ineens hoor ik een wel heel bekende stem op afstand en zo snel als dat mijn poten mij kunnen dragen sprint ik die kant op. Daar staat hij. Zijn gezicht is bedekt met een vacht waar ik jaloers van word en hij heeft een grijns van oor tot oor. Eindelijk heb ik hem gevonden. Al snel word ik van alle kanten welkom geheten en ook de ploeggenoten van mijn baasje zijn heel enthousiast om mij te zien. Ze zullen ongetwijfeld goed gepresteerd hebben want zo euforisch heb ik ze niet vaak meegemaakt. Wie ooit het spreekwoord ‘de gebeten hond’ heeft bedacht weet ik niet, maar het is duidelijk dat het niet van toepassing is op mij.

Nu de Holland Acht herenigd is met hun eigen mascotte (zoals ik liefkozend genoemd word) laten ze er geen gras over groeien. Dezelfde avond vertrekken we alweer met de auto en na een tussenstop komen we de volgende dag aan in een koude en witte omgeving. Dat oogt bekend, volgens mij zijn we hier vorig jaar ook al geweest. Ik kan hier heerlijk berggeiten de stuipen op het lijf jagen en eindeloos kilometers blijven rennen. Deze roeiers weten precies hoe ze mij gemotiveerd moeten houden. Misschien moet ik nu omgekeerd ook maar wat terug doen. Toen ik vorig jaar iedere keer zo snel de berg op stoof en zij mij niet bij konden houden had ik toch niet het idee dat ze het erg waardeerden. Als ik wat liever voor de jongens ben kan ik bij het avondeten ook makkelijker een extraatje scoren. Dat ik dan een ‘boks’ moet geven als bedankje voor zo’n hapje neem ik maar voor lief. Alles beter dan de hond in de pot vinden.

“Boks, Bob”

Hoewel de dagen snel voorbijgaan en ik veel aandacht krijg, is er toch ook iedere dag een pijnlijk moment voor mij. Elke ochtend stapt Lücken (zo wordt mijn baasje genoemd) namelijk in een boot en roeit hij weg. In het begin dacht ik dat het een leuk spelletje was waarbij van mij verwacht werd dat ik zijn spoor zou volgen. Met zo’n goede neus als dat ik heb is dat natuurlijk een hele logische gedachte. Toch weet ik inmiddels beter. Ik moet in het motorbootje mee, maar in plaats van dat ik de verrichtingen van mijn baasje kan volgen, moet ik samen met coach Eelco met de twee meevaren. Iedere keer als de Acht dan voorbijkomt weet ik dat mijn baasje erin zit, maar hoe luid ik ook jank, het is zinloos. Ze blaffen die boot ondertussen behoorlijk hard door, dus vaak zijn ze ook weer snel uit het zicht verdwenen.

Gelukkig word ik nooit vergeten. Na terugkomst op het vasteland is er altijd wel iemand die met mij wil wandelen of niet te beroerd is om een (sneeuw)bal naar mij te gooien. Dan kan ik lekker door de sneeuw ploeteren en mij helemaal uitleven. Daarnaast is het altijd prachtig als ik mee mag naar het beekje met gletsjerwater. Het water is daar 6 graden en een aantal jongens wil na de training nog wel eens een ijsbad nemen om het herstellen te bevorderen. Zelf zou ik daar zonder enig probleem uren in kunnen blijven hangen, maar zij geven er na een paar minuten al de brui aan. In mijn wereld word je dan snel als ‘pussy’ bestempeld en daar kan je toch beter voor waken.Met al deze bovenstaande avonturen kun je je voorstellen dat ik weer een prachtige tijd heb gehad. Het was nu niet bepaald een hondenleven te noemen. Wat de toekomst brengt weet ik niet precies, maar ik blijf in ieder geval trouw mijn baasje en zijn mederoeiers volgen.

Boks,

Bob