TeamNL Roeien

‘Ik hoop dat ik een inspiratiebron kan zijn voor roeiers die kleiner zijn’

Gepubliceerd op 01 april 2022

Nicole Beukers - trainingskamp Sevilla 2019 © Merijn Soeters

Ooit begonnen als korfbalster, maar door een knieblessure uitgekomen bij het roeien. Inmiddels kan Nicole Beukers terugkijken op een succesvolle roeicarrière met olympisch zilver tijdens de spelen van Rio de Janeiro in de dubbelvier en vele medailles op Europese- en wereldkampioenschappen. De Olympische Spelen van Tokio heeft ze helaas niet kunnen afsluiten met eremetaal. Nu Nicole haar topsportcarrière heeft beëindigd blikken we samen met haar terug op haar reis naar de top en zijn we benieuwd wat ze nu doet.

Van korfbal naar roeien

Op veertien jarige leeftijd kreeg Nicole te maken met een blessure aan haar knie; haar kruisband was door midden en delen van haar meniscus zijn weggehaald. Ze begon een zoektocht naar een sport zonder schijnbewegingen. Na een tip van een collega van haar moeder werd dat roeien bij Die Leythe waar ze haar juniorentijd heeft doorgebracht.

‘’Ik had zelf nooit aan roeien gedacht, maar stond er wel voor open’’
Nicole Beukers

Nicole begon met een ander meisje, Fien. Ze kregen samen skiffles waarbij ze leerde instappen, wiebelen, eerste halen maken, varen en natuurlijk omslaan. ‘Het was prachtig weer en ik had het onwijs naar mijn zin en geen last van mijn knie’, aldus Nicole. Ze werd al vrij snel gevraagd of ze wilde wedstrijdroeien en haakte aan bij de meisjes 16: ‘Dan ga je van twee naar vijf keer in de week trainen. Ik had een hele leuke groep junioren waarmee we naast het roeien ook gingen barbecueën en bowlen. Ook weet ik nog wel dat we in tentjes naast de baan sliepen tijdens de ZRB, een groot feest natuurlijk!’

Als talent op de radar van de bond

Nicole was sterk op de ergometer, snel in de skiff en viel op bij de nationale wedstrijden. Ze werd uitgenodigd om mee te gaan naar de Coupe de la Jeunesse, het EK junioren en uiteindelijk ook de internationale wedstrijden. ‘Dat moment dat je je eerste Holland pakje krijgt en voor Nederland mag uitkomen was heel leuk en spannend.’ Nicole ging van Die Leythe naar K.S.R.V. Njord in 2008: ‘Ik heb toen veel leuke dingen gedaan, borrels, gala’s, feestjes, in diverse commissies gezeten maar tegelijkertijd snoeihard trainen. Het was toen allemaal wel minder serieus in vergelijking met later, toen ik mijn A-status kreeg en onderdeel werd van het Nationaal roeiteam’.

In 2013, na de spelen van Londen, kwam Nicole bij de roeibond. Haar coach, Nienke van Zijp, ging met haar mee naar de bond: ‘Ik vond het heel fijn dat Nienke meeging. Ze kende mij door en door. Als ze me zag wist ze gelijk hoe mijn hoofd stond. Ik denk dat het heel belangrijk is dat je naast het roeien een coach hebt waar je je ei kwijt kunt, iemand die je 100% kunt vertrouwen en er voor jou alleen is..’

Vaste waarde in dubbelvier na Londen

In 2013 veranderde er veel voor Nicole maar ook bij de bond. Hessel Evertse werd Technisch Directeur en stelde in 2014 Josy Verdonkschot aan als hoofdcoach van de vrouwen. Het trainen werd centraler en er waren selectiemomenten voor elke wedstrijd. ‘Voor die tijd waren er geen bondscoaches maar had je verenigingscoaches en had iedereen een eigen ploeg’, aldus Nicole. Ze selecteerde zich keer op keer in de dubbelvier en was daarmee een vaste waarde: ‘Achteraf kun je dat wel zo zeggen, maar tijdens het proces moet je je gewoon selecteren en bewijzen. Het is allemaal niet vanzelfsprekend en je moet je iedere keer opnieuw opladen’.

Zilver in Rio de Janeiro

Nicole plaatste zich voor de Spelen van Rio de Janeiro in 2016 en nam zilver mee naar huis in de dubbelvier. ‘Je komt na zo’n olympische race echt in een rollercoaster terecht. Er is veel media-aandacht, je mag langs de Koning en Koningin en fietst van de ridderzaal naar het paleis met iedereen. Ik weet nog goed dat de mannen uit de acht bitterballen aan het eten waren met de Koning en de lakei met heel veel bier binnenkwam. Dat was super bijzonder om mee te maken en echt een ervaring die je niet snel vergeet. Toch realiseerde ik me dat een medaille ook niet alles is. Het is een heel mooi einddoel, maar het is super belangrijk om van de reis naar het doel te genieten. Je levensgeluk van die zeven minuten laten afhangen, daar doe je jezelf tekort mee.’

Slimmer trainen

Iedere route van een topsporter heeft ups en downs, zo ook die van Nicole. Tijdens een training op de Bosbaan in 2019 ging ze behoorlijk door haar rug heen, werd uit de boot gedragen en naar het ziekenhuis gebracht: ‘Ik kon helemaal niks. We moesten vroeger trainen omdat er een competitiewedstrijd was en we gingen een opzetje doen. Op de 1000m was het KRAK en ben ik uit de boot gedragen.’ Twee dagen heeft Nicole in het ziekenhuis gelegen gevolgd door een periode om te revalideren. ‘Een hele onzekere en pijnlijke periode die veel impact heeft gemaakt. Ik heb er veel last van gehad, ook mentaal. De eerste keer dat ik in de boot ging na die blessure was gewoon doodeng, ik had heel veel angst. Maar door toch te gaan verzwakt die angst en ben ik langzaamaan weer omhoog gekrabbeld.’

Vanaf dat moment ging er een knop om bij Nicole, ze moest slimmer gaan trainen: ‘Ik was voor die tijd onbevangen en snoeihard aan het trainen. Maar ik had aanpassingen nodig in mijn trainingen. Tjalling, de krachttrainer, en Wanda en Martin, fysiotherapeuten, hebben me daar enorm bij geholpen. Ik deed aangepaste krachttraining en maximaal één keer per dag roeien om even de belasting eraf te halen maar wel sterk te blijven. Mijn eerste wedstrijd na het incident met mijn rug was het WK 2019 in Linz, toen haalde we brons en selecteerde we de boot voor de spelen in Tokio. Fijn voor het vertrouwen maar ik was voor mijn gevoel nog niet op mijn oude niveau.’

De Olympische Spelen van Tokio

Vlak voor de seatraces in 2020 kreeg Nicole een peesontsteking in haar pols en ging eerder naar huis van het trainingskamp in Sevilla. ‘Ik kreeg gewoon last van pijntjes. Het uitstel van de spelen gaf mij rust en tijd. Dat is wel positief gevallen. Ik heb thuis een gym gebouwd samen met mijn vriend en ben mijn rug sterker gaan maken, heb veel gefietst en in de duinen hardgelopen. Ik vond het een fijne periode met veel vrijheid, dat beviel eigenlijk wel goed.’ Later werd de olympische selectie bekend gemaakt, wederom met Nicole in de dubbelvier.

In het olympisch dorp heeft Nicole heel veel ademhalingsoefeningen gedaan en gemediteerd: ‘Het was gewoon heel spannend ook door de corona-situatie in het dorp. Elke keer als er iemand op je deur klopte gaat je hartslag omhoog. Ik vond het een beetje zoals het spel Weerwolven: ‘Overleef je de nacht of niet?’ maar dan in het écht.’

Ze wist al wel dat in Tokio haar laatste wedstrijd zou zijn en wilde nog één keer knallen op de wereldbekerwedstrijden gevolgd door de Olympische Spelen, dan was het mooi geweest. De dubbelvier kwam goed door de voorrondes en bemachtigde een plek in de olympische finale. De finale verliep niet zoals ze hadden gehoopt: ‘Het was lastig water met flinke wind maar als je wilt winnen moet je overal mee om kunnen gaan. Het voelt niet alsof we de beste race hebben neergezet. Er zat meer in en het is gewoon zonde dat we dan niet hebben kunnen laten zien. We hebben flink lopen balen en huilen natuurlijk, maar je kunt het niet overdoen.’ De dubbelvier eindigde op een zesde plek in de olympische finale.

Inge Jansen, Laila Youssifou, Nicole Beukers en Olivia van Rooijen – **© Ellen de Monchy**

Hoe is het nu?

1 oktober is Nicole begonnen met werken bij JOGG (Gezonde Jeugd Gezonde Toekomst). Ze werkte naast het roeien al 8 uur in de week voor JOGG en dat is nu 32 uur geworden. ‘JOGG maakt de omgeving van kinderen gezonder, zodat de gezonde keuze de makkelijke keuze is. JOGG richt zich hierbij op de professionals die het kind omringen en niet op het kind zelf. Momenteel is mijn leidinggevende Marjolein Bolhuis-Eijsvogel, oud olympisch hockeyster. Zij heeft al de transitie van de topsport naar ‘het werkende leven’ gemaakt en ondersteund me hier ook heel fijn bij. Het zal je wellicht niet verbazen, maar mijn werkzaamheden binnen JOGG gaan over het leefstijlthema bewegen. Naast de topsportervaring die ik meebreng heb ik ook de PABO en HALO afgrond. Ik wil het bewegen dan ook hoog op de agenda krijgen, want dat vind ik heel belangrijk.’

Wat wil je onze lezers nog meegeven?

‘Ik ben niet zo groot. Ik ben kleiner dan de meeste lichte dames en net wat groter dan een stuur. Het is in de roeiwereld vaak een ding; je ‘moet’ lang zijn om goed te worden. NOC*NSF heeft ook profielschetsen met minimale lengte voor talentdagen. Ik hoop dat ik een inspiratiebron kan zijn voor roeiers die kleiner zijn en niet in ‘het profiel’ passen. Als je het leuk vindt, blijf of ga dan gewoon roeien, je kunt echt heel ver komen als je er plezier uit haalt.’