Rio 2016: Maaike: ''Ik zou hier met niemand anders willen staan!''

Pezige benen, niet zwaarder dan 57 kilogram en twee stoïcijnse blikken die op moorden staan. Ilse Paulis (23) en Maaike Head (32) wonnen vrijdag goud in de lichte dubbeltwee in Rio de Janeiro. Twee kleine vrouwen die ergens heel groot in zijn.

Vanaf wedstrijd één op de Rodrigo de Freitas was het duo Head/Paulis de gedoodverfde winnaar. De voorrondes en halve finale wonnen ze met bootlengte(s) voorsprong en de speaker kondigde ze voorafgaand aan hun races steevast aan als ‘The golden girls from Amsterdam’. Maar Maaike en Ilse lieten zich in Rio niet gek maken. Keer op keer voerden ze hun raceplan uit en maakte hun boot geen ongecontroleerde meter. Nog even maakte Canada het de Nederlanders lastig, maar ook dat bezorgde het duo allesbehalve stress. “We hadden zoveel vertrouwen in elkaar en in onze gezamenlijke kracht, daar komt niemand voorbij”, vertelt Ilse na hun winst.

Eenmaal over de finish omhelzen Ilse en Maaike elkaar. Vriendjes en clubgenoten van hun roeiverenigingen springen in het water en feliciteren de kersverse olympisch kampioenen. De gouden plakken worden omgehangen, het Wilhelmus klinkt en de pers staat in de rij. “We hebben goud! Hoe moet je je voelen als olympisch kampioen?! Ik ben blij, trots… Alles tegelijk!”, zegt Ilse met een lach van oor tot oor.

De Road to Rio is voor Maaike en Ilse geen gemakkelijk geweest. Het duo kwam in de zomer van 2015 pas bij elkaar en leek niet direct succes te hebben. Ze kregen kritiek op het gemis aan snelheid en hadden tot het kwalificatietoernooi afgelopen mei nog geen ticket voor de Spelen. Twee maanden voor het OKT brak Maaike twee ribben toen ze onderweg naar de training met haar racefiets uitgleed over de tramrails. Of ze het kwalificatietoernooi ging halen, was een vraagteken. “Ik lag op de bank bij de arts toen hij me het slechte nieuws vertelde. Ik dacht: hier gaat mijn droom, hier gaat alles waarvan ik sinds mijn zesde van droom. Ik belde Ilse, die zei meteen: ‘Zonder wind gaat de vlieger niet op.’”

Ilse ging op trainingskamp, Maaike bleef thuis om te trainen. Dat ticket naar Rio moest er komen. Maaike was op tijd fit voor de kwalificatie, het duo werd tweede en was klaar voor de Olympische Spelen. In aanloop naar 12 augustus, de dag waarop ze goud wonnen, sleepten ze het wereldrecord binnen (6.47.69) en waren ze ongeslagen. “De obstakels hebben ons kracht gegeven. We wisten dat we ook onder slechte omstandigheden op elkaar konden vertrouwen”, probeert Ilse het succes uit te leggen.

”We hadden zoveel vertrouwen in elkaar en in onze gezamenlijke kracht, daar komt niemand voorbij”

De laatste medaille uit de lichte vrouwen dubbeltwee dateerde uit 2008, toen Marit van Eupen en Kirsten van der Kolk in Peking goud wonnen. In de boot een match made in heaven, buiten de boot had het duo geen klik. Hoe anders gaan deze olympisch kampioenen met elkaar om. Ze slaan armen om elkaar heen en delen hun vreugde. “ Onze kracht is dat we samen zoveel plezier hebben in wat we doen. Als we op hoogtestage zijn en samen kapotgaan omdat we weer een berg op moeten fietsen, hoeven we elkaar maar aan te kijken om te weten dat we allebei genieten. Ik had hier met niemand anders willen staan”, zegt Maaike terwijl ze Ilse aankijkt.

Het leeftijdsverschil tussen Maaike en Ilse is bijna tien jaar, een wereld van verschil. Tijdens de voorbereiding merkten ze daar in de boot weinig van, ze hebben immers hetzelfde doel: hard roeien. Buiten de boot zorgde het tijdens trainingen en gesprekken weleens voor grappige situaties. “Ik ben bijna 33, dus ik denk weleens aan kinderen”, vertelt Maaike, “dan zegt Ilse: ho, dat is een ver-van-mijn-bed-show. Haar vriendinnen zitten nog in een studentenhuis of gaan net samenwonen.” Samen deelt het duo naast het roeien nog een passie: geneeskunde. Maaike is afgestudeerd arts, Ilse heeft haar studie geneeskunde momenteel op een lager pitje gezet vanwege de Spelen. Ilse: “De medische puzzel oplossen vind ik het mooist wat er is.”

Met de gouden plak komt voor Maaike een langgekoesterde wens uit. Sinds haar zesde droomt ze al vanaf de Olympische Spelen. Als meisje gaat ze elke zaterdag met haar vader schaatsen in Haarlem. Na afloop gaan ze altijd chocomelk drinken in de kantine. Daar hangt een groot canvasdoek aan de muur met een foto van Yvonne van Gennip die haar medailles showt. Dat wil ik ook, dacht de kleine Maaike. Ze schaatste zich bij de juniorentop waarin op dat moment ook Jorien Voorhuis zat. Haar beste schaatstprestatie is een gouden medaille op de ploegenachtervolging in 2003 op de junioren WK in Kushiro, Japan. Maar door een blessure daalde haar motivatie. Ze wilde iets anders, een nieuw leven. “Ik wilde arts worden. Ik dacht: als ik het nu niet doe, doe ik het nooit. Ik stopte met schaatsen en verhuisde van Limburg naar Rotterdam om daar geneeskunde te studeren.”

Eenmaal in Rotterdam besloot Maaike bij een studentenvereniging te gaan, plezier maken. Omdat ze moest wennen aan al dat beton om haar heen in vergelijking met het groene Limburg, wilde ze een buitensport gaan doen. Ze meldde zich aan bij de Rotterdamse studentenroeivereniging Skadi. “Na de eerste keer in de boot dacht ik meteen dit is heel leuk.”

”Als ik er nog vier jaar voor zou gaan, moest dat een medaille opleveren”

Als snel nestelde Maaike zich tussen de wereldtop. Samen met clubgenote Rianne Sigmond deed ze mee op de Olympische Spelen in Londen waar ze achtste werd. Drie weken na de olympische finale brak ze tijdens een alpine cursus in Oostenrijk haar enkel. Het einde van haar carrière, dacht ze. “Ik voelde: het is klaar. Het hoeft niet meer van mij”, denkt Maaike terug. Ze herstelde van de breuk en bleef een beetje trainen om fit te blijven. Tot coach Josy Verdonkschot ruim drie jaar geleden opbelde. Hij had een plan waarbij hij Maaike nodig had. Hij zou de lichte vrouwen weer aan de top brengen. “Ik had mijn twijfels. Ik wilde niet naar de Spelen om ‘alleen’ de finale te racen. Als ik er nog vier jaar voor zou gaan, moest dat een medaille opleveren. Toen zei Josy: daar zorg ik voor. Toen was ik om.”

Coach Josy Verdonkschot creëerden een sterke lichte dubbelvier die in 2013 en 2014, toen ook met Ilse, wereldkampioen werd. “Josy had een masterplan en dat heeft hij stap voor stap uitgevoerd. En dat plan is goed gelukt”, lacht Maaike, doelend op de gouden medaille om haar nek. “Volgens mij wist hij al heel snel dat Ilse en ik een gooi konden doen naar het goud op de Spelen.”

En nu, krijgt het gouden verhaal een vervolg? “Ik ga eerst naar huis”, vertelt Maaike. “Na Londen zei ik ook dat ik zou stoppen en nu heb ik goud om mijn nek hangen. Vanaf november ga ik werken op de spoedeisende hulp. Ik zal blijven trainen, meteen stoppen kan mijn lichaam niet aan. Ik zie wel hoe het loopt. Of Ilse en ik elkaar blijven zien, ongeacht wat ik beslis? Natuurlijk. Misschien kan ze wel coschappen bij mij komen lopen, ha!”

Auteur: Lisa Hissink
Foto’s: Francois Wieringa