Bloed, zweet en hoofdpijn

Afgelopen woensdag stond de 41e editie van de Ringvaart Regatta op het programma. Een tocht over 100 kilometer die begint bij roeivereniging Asopos de Vliet in Leiden en eindigt bij het Delftse Laga. Ondanks dat er op voorhand onweer verwacht was, bleek er op de dag zelf geen sprake te zijn van slechte weeromstandigheden. Dit tot groot genoegen van Nadja Linthorst, roeister van Triton dames 2. Met haar ploeg eindigde zij precies in het midden, namelijk als 90e van de 179 ploegen.

‘’We hebben uiteindelijk een vrij korte voorbereiding gehad,’’ steekt Nadja van wal. ‘’De helft van onze ploeg zat tot en met januari in het buitenland, dus we begonnen pas half februari met trainen. Vanaf dat moment zijn we eigenlijk structureel drie keer per week gaan trainen. Tweemaal in gladde viertjes op het kanaal en de derde training voerden we uit op de ergometer. Rond april zijn we toen overgestapt naar de acht, aangezien we in dit nummer de Ringvaart wilden starten. In de acht hebben we toen nog meerdere trainingen gevaren, waarvan één echt lange training. Op basis van onze bootsnelheid tijdens al deze trainingen hebben we toen een tijddoel voor onszelf gesteld waarbinnen we wilden finishen. Inclusief een stop op de 44 kilometer en een (verplichte) stop op de 88 kilometer, namen we ons voor om de tocht in 10,5 uur af te leggen. Een vrij scherpe tijd.’’

“We hebben uiteindelijk een vrij korte voorbereiding gehad”

Dankzij een ploeggenoot van Nadja die vorig jaar de Ringvaart al gestuurd had, wisten de dames al enigszins wat ze konden verwachten en hoe ze tijd konden winnen. Zo waren de riggers afgetapet voor het stuk over de Kaag, werden yogamatjes omgetoverd tot zitkussentjes en was er aan binnenkant van de boordrand een ware voedselvoorraad vastgeplakt. Ondanks al deze voorbereidingen kon het strijdplan na de eerste tien kilometer al de prullenbak in. De reden? Een laaghangend stoplicht bij een brug.

‘’Ja, dat was wel even een pijnlijke ervaring. Bij de allereerste brug die we tegenkwamen stootten de drie langste meiden bij ons direct hun hoofd tegen het stoplicht dat daar hing. Onze coaches stonden al een tijdje op de brug te wachten en schreeuwden naar iedere ploeg dat ze goed moesten bukken bij de brug. Toen wij aan kwamen varen riepen ze echter een technisch aandachtspunt en dat onze GPS-tracker het niet deed. Niemand van ons lette daardoor goed op en voordat we het wisten hoorde je drie keer een harde ‘pok’ achter elkaar. We hadden allemaal meteen hoofdpijn en een goede bult te pakken. Die 100 kilometer leek toen al een brug te ver.’’

“Niet alleen wij als roeisters hadden het te verduren”

Meteen na de brug werd aangelegd en nadat de dames onderzocht waren en ibuprofen geslikt hadden konden ze – weliswaar met enig oponthoud – gelukkig hun weg vervolgen.

‘’De rest van de tocht viel, afgezien van het middenstuk, eigenlijk nog best mee. We hadden heel veel mazzel met het weer. Een groot deel van de route hadden we wind mee en daarnaast was het een aangename temperatuur. Langs de kant waren naast de coaches ook veel supporters te bespeuren, die ons aldoor gesteund hebben. Onze coach Lisa heeft zover dat mogelijk was zelfs de hele honderd kilometer langs de kant meegefietst. Op een gegeven was ze dusdanig op onze boot gefocust en aanwijzingen aan het roepen, dat ze spontaan een fietsenrek torpedeerde. Niet alleen wij als roeisters hadden het dus te verduren.’’

Waar de laatste loodjes vaak als zwaarst worden omschreven, gold dit niet voor de Triton dames. Luidkeels aangemoedigd door het massaal toegestroomde publiek wisten ze na 11,5 uur de finish te halen, een sterke prestatie voor een ploeg met louter competitieroeisters en een gemiddelde roei-ervaring van anderhalf jaar.

“Auto’s toeterden, iedereen langs de kant was aan het juichen en bij de finish was muziek en stonden ouders klaar met bloemen en champagne”

‘’Die laatste twaalf kilometers waren echt heel lekker. We hadden nog wat energie over en hebben veel opzetjes gedaan waarbij we meerdere ploegen inhaalden. Auto’s toeterden, iedereen langs de kant was aan het juichen en bij de finish was muziek en stonden ouders klaar met bloemen en champagne. Al met al was het dus een prachtige ervaring. Het heeft behoorlijk wat zweet gekost en mijn handen lagen tot bloedens toe open. Ook heb ik spierpijn in mijn hele lichaam en voel ik mijn rug, benen en buikspieren, maar het was echt speciaal. Al met al een dag om nooit te vergeten. Gezien die lichte hersenschudding is dat trouwens nog best een lastige opgave.’’

Foto’s Triton