Matthijs Schakel: "Ik vertelde aanvankelijk niets over mijn beperking"

Matthijs Schakel (21) roeide met een kleine beperking wedstrijden op nationaal niveau. Hij vindt het fantastisch dat dit nu voor meer mensen mogelijk wordt gemaakt.

Matthijs bleek bij zijn geboorte last te hebben van ‘fibula aplasie’, wat betekent dat zijn ene been minder snel groeide dan het andere. Via operaties werd zijn linkerbeen verlengd, de laatste ingreep dateert van vijf jaar geleden. Alles verliep goed, hij hield er wel een vastgezette enkel aan over. Vanwege deze bewegingsbeperking valt Matthijs in de paralympische klasse legs trunk arms roeiers. Toen hij in 2013 in Amsterdam ging studeren, werd hij enthousiast gemaakt voor roeivereniging Skøll, al vroeg hij zich meteen af of roeien met zijn beperking er wel inzat. “Ik wist vooral niet precies wat ik kon verwachten”, stelt hij.

Desondanks vertelde hij aanvankelijk niets over zijn aandoening. “Ik vond het juist wel grappig om te zien hoever ik zou komen zonder speciale behandeling. De eerste weken had ik dan ook altijd een lange broek aan. Zo kreeg ik tenminste geen vragen”, vertelt hij lachend. Hij werd nota bene in het meest fanatieke introductiebootje geplaatst en zijn scores op de roeiergometer bleken dusdanig goed dat hij meteen instroomde voor de eerstejaars wedstrijdselectie.

“Toen ik werd uitgekozen voor de lichte acht besloot ik het toch maar te vertellen. De coaches reageerden goed. Ze hadden nog geen problemen opgemerkt, dat scheelde flink.” Zelf had Matthijs vooraf al met de fysiotherapeut uitgevonden dat bij alleen op stuurboord zou kunnen roeien en zolang hij zich daaraan hield, ging het goed. Na het eerste jaar besloot Matthijs door te gaan met de wedstrijdsport. “Ik werd zelfs geselecteerd voor de beste tweedejaarsboot, maar die viel vanwege een blessure van iemand anders uiteindelijk uit elkaar.”

Pogingen om bij de roeibond verder te gaan in een paralympisch traject liepen op niets uit. “Helaas waren er te weinig mensen om een goede boot te maken. Erg jammer want ik had het graag gewild.” Hij vindt het dan ook een uitstekend initiatief dat de roeibond in samenwerking met studentenverenigingen meer roeiers met een beperking probeert te werven. “Het zou fantastisch zijn als de pool van mensen met een beperking groter wordt. Dan is de kans veel groter dat je eerder met mensen van hetzelfde niveau kan roeien. En met een beetje niveau kan je al snel doorgroeien naar paralympisch niveau.”

Op Skøll is hij na zijn wedstrijdavontuur verder gegaan in een minder fanatieke competitieboot, maar roeit daar nog steeds met veel plezier. De vereniging is zijn vaste plek geworden. “Los van het roeien, heb ik bij Skøll een geweldige studententijd. Ook dat wil je mensen met een beperking niet onthouden. Misschien vindt men het water wel eng. Ik heb me daar niet door laten tegen houden, maar een zetje in de juiste richting kan zeker geen kwaad.”

Kijk voor meer informatie op knrb.nl