Paul de Jong: "Als je normaal doet, word je ook normaal behandeld"

Paul de Jong is verlamd aan zijn linkerarm, maar haalde desondanks vier WK-medailles en deed mee aan de Paralympische Spelen in Peking. Hij stopte daarna vanwege een gebrek aan andere talentvolle roeiers. “Met zes tot acht goeie roeiers die een kleine beperking hebben, kan je al een heel eind komen.”

Paul was altijd al sportief. “In mijn jeugd deed ik aan wedstrijdzwemmen en was ik fanatiek basketballer. Toen ik op mijn 16e na een brommerongeluk eenzijdig verlamd raakt, ben ik ook meteen weer het water ingegaan. Maar op hoog niveau paralympisch zwemmen, bleek lastig.” Via zijn fysiotherapeut en een familielid kwam hij vervolgens snel uit bij Martin Lauriks, een fanatieke roeier, die exact dezelfde aandoening had, maar dan aan de rechterkant. “De eerste keer gingen we in een brede boot, daarna pakten we een smalle. Toen ik doorhad hoe hard je daarmee kon, was ik al snel verkocht. Eén keer per maand werd al snel één keer per week en nog vaker.”

Paul was 19 jaar en woonachtig in Haarlem. Hij meldde zich aan bij studentenroeivereniging Amphitrite. “Het was een spannende periode. Ik roeide al een tijdje maar in de introductie werd ik gekoppeld aan studenten die nog niets konden. Uiteindelijk ging het prima.” Hij meent dat het er vooral om gaat hoe je zelf onder je handicap bent. “Als je gewoon normaal doet, word je ook normaal behandeld.” Het feit dat Paul bij een studentenvereniging heeft geroeid, ziet hij als een meerwaarde. “Ik ben ook binnen de club actief geweest in commissies en als ik wat gewonnen had, stonden ze er altijd. Ook op Schiphol na het behalen van een WK-medaille.”

Paul de Jong op de tribune in Rio bij de finales van Esther, Corné en Alexander

“De eerste keer gingen we in een brede boot, daarna pakten we een smalle. Toen ik doorhad hoe hard je daarmee kon, was ik al snel verkocht.”

De Haarlemmer stond negen maanden na zijn eerste kennismaking met de roeisport al op een WK en behaalde daar zilver. Een jaar later was het weer een tweede plek, maar toen het roeien daarna paralympisch werd, schoot het internationale niveau omhoog. “Ook verloren we wel eens van een Portugese ploeg met mentaal gehandicapten, dat mag nu niet meer. En bij de Britten hadden ze vaak ‘blinde’ roeiers, die elkaar vervolgens wel doodleuk op de foto zetten. Ook dat is inmiddels gelukkig aan banden gelegd.”

Toen roeien in 2008 voor het eerst een onderdeel was op de Paralympische Spelen, was Paul erbij. Een medaille zat er toen niet meer in. Het bleek moeilijk een boot vol grote en sterke roeiers met een lichte beperking te vinden. Mede daarom is Paul enthousiast over het initiatief van de roeibond om meer studenten met een kleine handicap aan het roeien te krijgen. “Je hoeft echt maar zes tot acht roeiers te hebben die iets kleins hebben, maar ondertussen wel de lengte en de kracht en je kan ver komen.”

Zelf is hij nu in Rio de Janeiro voor de Paralympische Spelen. “In Peking heb ik mijn huidige verloofde ontmoet, die nog steeds in het rolstoelbasketbalteam zit en ik ga haar aanmoedigen. Maar ik ga zeker ook naar het roeien kijken.”

Lees ook het verhaal van Matthijs Schakel. Matthijs roeit met een kleine beperking bij Skøll. En kijk voor alle informatie over het roeien met een kleine beperking op knrb.nl.

Coverfoto Merijn Soeters