Van Maastricht naar Den Helder in zes dagen

In zes dagen al roeiend en fietsend een tocht van 440 kilometer afleggen. Het vereist enige voorbereiding en toch ook een flinke dosis doorzettingsvermogen. Cees de Groot was de initiatiefnemer van deze toer die begon in Maastricht en eindigde in Den Helder. Hoe ging alles in zijn werk? En hoe kijkt hij een paar maanden na dato terug op dit avontuur?

“Ik roei inmiddels een jaartje of dertien,” vertelt Cees. “Van jongs af aan heb ik watersport altijd leuk gevonden en daarop besloot ik om bij de Berlagebrug in Amsterdam wat roeilessen te nemen. Toen ik eenmaal een basis had, ben ik in 2003 bij De Where in Purmerend lid geworden. Daar roei ik nu zo’n twee à drie keer per week.”

“Als je van roeiplek wisselt, vind ik het maar niks om in de auto te zitten”

Een paar jaar geleden deed Cees voor het eerst mee aan de Elfsteden Roeimarathon. Dat beviel goed, maar hij maakte ook kennis met een zogeheten ecoploeg. Dit houdt in dat je als je niet in de boot zit, je (waar mogelijk) dezelfde route op de fiets aflegt. Dat gaf de inspiratie voor het zelf organiseren van zulke tochten. “Op die manier kun je een leuke en sportieve prestatie leveren terwijl je niet continu hoeft te trainen om je doel te behalen. Daarnaast blijf je tijdens zo’n tocht aldoor in beweging. Als je van roeiplek wisselt, vind ik het maar niks om in de auto te moeten zitten.”

Tijdens een tochtje op de motor kwam Cees een bordje tegen ‘Oeverlanden route van Maastricht naar Den Helder’. Hij kwam op het idee om deze route per boot en fiets af te leggen. “Hoewel de route in eerste instantie niet geschikt leek om te roeien, bleek het wel mogelijk. Ik heb gezocht naar mensen die met mij een ploeg wilden vormen. Uiteindelijk hadden we een leuke groep van negen personen uit vijf verschillende verenigingen. Een vaste kern van vier die alle dagen meegingen en vijf deelnemers die één of meer dagen meededen.”

“Uiteraard is dat spannend, je hoopt dat het klikt. Gelukkig pakte het goed uit”

Omdat binnen de groep niet iedereen elkaar kende, besloten ze eerst om tweemaal een dagje samen te roeien bij Katwijk. “Niet iedereen kent elkaar, maar toch heb je een gemeenschappelijk doel. Iedereen wil namelijk die tocht uit roeien. Het is grappig om te zien hoe zo’n proces verloopt. Iedereen schikt zich, sociaal ook. Iedereen voelt aan dat als je teveel forceert uiteindelijk niemand het doel haalt. Je merkt dat de groep zich daardoor vanzelf vormt. Uiteraard is dat spannend. Je hoopt dat het klikt. Gelukkig pakte het goed uit.”

Hoewel Cees de initiatiefnemer van de tocht was, hebben ze alles echt als groep georganiseerd. Er werd volop meegedacht en iedereen droeg zijn steentje bij. “Het is leuk om te zien dat mensen echt meedenken. Als je terughoudend bent in dingen zelf te organiseren, dan gaan mensen zelf de gaten opvullen. Routes werden verkend, aansluitingen bekeken en plekken waar we de boot konden stallen. We kregen het voor elkaar om bij de roeiverenigingen te mogen slapen waar we ook onze boot mochten stallen. Dat scheelde elke ochtend veel tijd omdat we daardoor niet naar het vertrekpunt hoefden te reizen, maar vanuit de loods hup het water op. Uiteraard kon je niet met een mooier uitzicht wakker worden. Een gladde skiff boven je hoofd en een overnaadse wherry als slapie naast je. Enige nadeel was dat je met je opgepompte luchtbed tussen de boten lag. Als je opstond moest je goed uitkijken dat je niet met je hoofd tegen een van de riggers stootte.”

“Voor ons stond het doel echt bovenaan”

Uiteindelijk werd na zes dagen roeien en fietsen de finish bij Den Helder bereikt. Afgezien van wat kleinigheden verliep de tocht zonder al te grote problemen. Ondanks dat de gemiddelde leeftijd van de groep bijna op zestig lag, en lang niet iedereen een wedstrijd achtergrond heeft, hield iedereen het goed vol. “Voor ons stond het doel echt bovenaan. Een of soms twee keer per dag had je een “busbeurt” waarbij je de verantwoordelijkheid had over de bagage en het eten en drinken. Natuurlijk ging er bij de overdracht van de sleutels wel eens iets verkeerd. Dan bleek iemand op de fiets in het bezit te zijn van de autosleutel, of had iemand in de boot per ongeluk een fietssleutel meegenomen. Niemand viel daarover. Het werd opgelost en we gingen gewoon door. Achteraf werd er dan hartelijk om gelachen. Al met al was iedereen hartstikke enthousiast over het verloop van de tocht. Een volgende toertocht sluiten we zeker niet uit. De volgende optie zou zijn: 185 km, in twee of drie dagen van Katwijk naar Katwijk aan Zee. Met als afsluiting pootje baden in zee of branding roeien.”