Leven na de boot... Esther van der Loos: positieve powervrouw!

Als we Esther van der Loos, paralympisch roeister in de TAMix2X, vragen voor de serie Leven na de boot, zegt ze direct “ja” en begint te lachen. “Misschien kunnen we bij mij het beter over ‘Leven voor de boot…’ hebben.” Na een schaatsongeluk in 1999, Esther schaatste op nationaal niveau, blijkt ze een partiële dwarslaesie te hebben. Van het zwarte gat is geen sprake. “Ik was veel te druk met revalideren en roeien!”

De geboren en getogen Assendelftse is een echte sportfanaat. Atletiek, wielrennen, skeeleren en schaatsen en dat alles op wedstrijdniveau. Op haar 14e begint Esther met schaatsen. “Langere afstanden hadden mijn focus, maar ook de lange baan vond ik hartstikke leuk!”

Wat niet veel mensen weten is dat Esther op haar 21^e ook al een zwaar ongeluk heeft gehad. Ze had examens en wilde even een rondje Assendelft doen op de fiets. Van het ongeluk herinnert ze zich niets. Het gevolg een hersenkneusing. “Het heeft me heel lang gekost om hier bovenop te komen, maar ik ben opgekrabbeld naar een hoger niveau.” Als in 1999 het noodlot opnieuw toeslaat, Esther valt tijdens het schaatsen, dacht ze dat het wel mee zou vallen. “Ik zag bot iets boven mijn knie uitsteken. Eigenlijk dacht ik alleen ‘volgende week kan ik niet op trainingskamp in Inzell’.”

Een lang revalidatietraject volgt want het is niet direct duidelijk dat Esther een dwarslaesie heeft. Lachend: “Ik dacht meteen, nu ga ik al m’n verloren tijd in halen. Ik was altijd maar druk, met m’n baan, de nieuwe zaak van Frank (haar partner red.), sporten, coachen en mijn studie.” Esther had geen tijd om het zwarte gat te ontdekken want de revalidatie schoot niet op. “Ik was aan het overleven en had enorm veel pijn.” Een nieuw revalidatietraject volgt en hier is ze geweldig van opgeknapt en Esther ontdekt wat ze verder kan doen: roeien!

“Dit is het leukste wat ik ooit heb gedaan!”

“Ik ben bij Willem III terecht gekomen en vond het vanaf het begin fantastisch! Het water op, zonder rolstoel, gewoon weer buitensporten.” En sportieve Esther pakt het met beide handen aan. Na een terugslag, ontdekt ze in Berlijn een roeiboot met een vast bankje en drijvers. “Ik dacht meteen ‘dit is het’, het paste beter bij mijn handicap.” In 2013 begint ze aan, wat later blijkt, het leukste wat ze ooit heeft gedaan: Esther stapt met Corné de Koning in een boot. Ze begint te lachen: “Het was levensgevaarlijk die eerste keer met Corné. We voeren zonder drijvers op de Amstel en het was zó koud. Corné voelde zich hartstikke veilig met mij, maar ik dacht de hele tijd ‘we gaan om.’ We hadden wel direct het gevoel dat het goed ging.”

In 2016 worden Corné en Esther vierde op de Paralympische Spelen. Een zure uitslag, want die bronzen medaille was heel dichtbij. “Het is prachtig om mee te doen, maar je komt niet voor een diploma. Het niveau op de Spelen is zo hoog. Ik was teleurgesteld want ik wist eigenlijk al dat dit mijn laatste wedstrijd zou zijn. We konden niet beter, we hebben alles eruit gehaald. En het was zo’n mooie tijd. Het is het leukste wat ik ooit heb gedaan!”

En nu is Esther gestopt: “Je moet stoppen op je hoogtepunt! Ik weet zeker dat Corné en Annika (haar opvolgster in de boot red.) heel goed kunnen worden. Zo mooi wordt het nooit meer en eigenlijk ben ik te licht voor deze boot. Ik heb het stokje goed kunnen overdragen.”

Esther is drukker dan ooit. Na haar ongeval heeft ze de halve wereld gezien, geeft lezingen en is veel gevraagd vrijwilliger. Haar handicap ervaart ze niet als een beperking: “Je hebt geen keus, als je thuis blijft zitten weet je zeker dat het niets wordt. Je moet de leuke dingen opzoeken. Soms voel ik me wel schuldig dat ik zoveel leuke dingen doe.”

“Soms voel ik me schuldig dat ik zoveel leuke dingen doe”

Laatst was ze met haar Frank in Florida. Esther wil roeien en Frank wil vissen. “We gaan dan samen in een boot en ik roei op zijn commando.” Hard lachend. “Ik heb helemaal niets met vissen, maar Frank zag in de verte een haai en daar moest ik naar toe. Gelukkig was het een dolfijn, supermooi.” Als ze stilliggen in het water duwt Frank haar regelmatig een hengel in de hand. Wie weet, wordt dit de nieuwe roeping van Esther, naast nordic skiën ;-)!

Foto’s Esther van der Loos en François Wieringa (actiefoto Paralympische Spelen)