Obbe Tibben over de weg naar de top

Sinds een jaar roeit Obbe Tibben bij Skøll, maar zijn roeiwieg staat in Steenwijk bij ’t Diep. Afgelopen week was Obbe te gast bij het beschermersdiner van de Koninklijke-Holland Beker. Daar hield hij een prachtig verhaal over zijn liefde voor het roeien en de weg naar de top! En zijn zoektocht naar een boot…

‘Tja wat ga je dan vertellen… Niet iets over roeien, want daar weten jullie alles van. En niets over Amsterdam of de Bosbaan want ook die hebben geen geheimen voor jullie. Iets over de sporter zelf en de beleving was de vraag. Ik ga jullie vertellen hoe het is om als jeugdroeier uit een kleine plaats in Nederland langzaam in het grote roeien terecht te komen en wat je zoal tegenkomt op de weg naar boven.

Ik kom uit Steenwijk, een klein plaatsje boven Zwolle. Ik ben hier in mijn jeugd begonnen met atletiek. Het is een mooie sport, maar ik merkte dat ik hier onvoldoende aanleg voor had en ook nooit echt goed in zou worden. Zo ontdekte ik in 2013 het roeien. Samen met vrienden draaiden we een proefles en ik was meteen verkocht. Buiten zijn, mooi materiaal, een meetbare sport. Ik zag er de uitdaging van in.

Die vereniging was roeivereniging ’t Diep in Steenwijk. Zo’n vereniging is andere koek dan de bekende verenigingen in de grote steden. Een vereniging waar er zoveel van zijn in Nederland: best klein. Ruim honderd leden. Geen vereniging van oud-studenten wat zo vaak wordt gedacht, maar ‘eigen kweek’. Geen echte wedstrijdcultuur, maar waar meer aandacht is voor toeren en recreatieroeien. Van de honderd leden zijn er zo’n vijftig die daadwerkelijk wedstrijden roeien. En tien tot twintig jeugdleden. Er was weinig competitie. Ja, schoolroeien, de juniorcompetitie en af en toe een grotere wedstrijd, maar dat was het dan.

Obbe (3e van links) wint in 2014 het Nationaal Schoolroeikampioenschap in de dubbeltwee

Ik wilde meer. Mijn eerste aanraking met de echte roeicompetitie was in 2014. In dat jaar won ik het schoolroeikampioenschap en was ik vrijwilliger op de wereldkampioenschappen in Amsterdam. Ik kwam hier helden tegen die ik alleen van tv en van verhalen kende. Ik zag dit en dacht: wow, dit wil ik.

Tja, hoe doe je dat? Doordat deze competitie niet naar mij toe kwam, moest ik naar de competitie. Dat betekent dat je veel zelf moet doen en regelen. Ik ging meer trainen, niet alleen bij ’t Diep, maar ook bij andere verenigingen als de Hunze in Groningen of de Zwolsche. Hup… op de fiets er naar toe en meetrainen.

Het meeste trainde ik toch bij mijn eigen club. De andere jeugdleden waren niet zo gedreven als ik, waardoor ik vaak alleen trainde. Meestal waren er weinig mensen op het water. Vaak zelfs helemaal niemand anders, dan ik in mijn bootje op dat lege kanaal.

Moet je je voorstellen hoe dat is. In je eentje aankomen bij de club, clubhuis open doen, omkleden, in je eentje de boot pakken en daarna meestal in je eentje trainen op een leeg kanaal. Zeg een tien kilometer lange Bosbaan maar zonder bomen langs de kant, zonder andere roeiers op het water en zonder mensen die voorbij kwamen gefietst. Alleen jij in je skiff. En dat niet één dag in de week maar de meeste dagen. Niet op zaterdag want dan waren de andere jeugdroeiers er ook.  Dat zeg ik niet om af te geven. Zeker niet. Ik heb veel te danken aan ’t Diep. Ik heb veel persoonlijke aandacht gehad van trainers en heb de beschikking gekregen over topmateriaal. Maar ik schets vooral hoe dat is om ambities te hebben en lid te zijn van een kleine vereniging. Een verhaal dat meer roeiers bij kleine verenigingen zullen herkennen.

Je hebt alle tijd om na te denken: waarom doe ik dit? Waarom train ik zoveel? Het antwoord voor mij: de gave sport en de competitie. In 2014 had ik mezelf als doel gesteld om een keer deel te nemen aan een uitzending. Heel concreet: ik wilde meedoen aan de Coupe de la Jeunesse in 2016. Door de goede resultaten in 2015 werd dat doel gaandeweg hoger namelijk deelnemen aan het wereldkampioenschap. In 2016 heb ik dit doel behaald en zat ik bij de junioren Holland Acht op het EK en de WK in Rotterdam. We werden daar 2^e en 6^e. Met de junioren acht zijn we in dat jaar trouwens ook de Holland Beker gestart.

De junioren acht van 2016. Obbe, 4e van links, gebogen over het hek

In 2017 startte mijn seizoen laat en was de Koninklijke-Holland Beker mijn eerste wedstrijd van het jaar. Ik won hier in de lichte skiff. Gaaf was dat. Daarna heb ik in 2017 in mijn categorie alles gewonnen waar ik gestart ben: Cottwich, Tromp, de Hel en het NK indoorroeien in een nieuw Nederlands record.

Tot zover de gloriekant.

Want ja, er is een andere kant. Ook roeien gaat niet over rozen. Ik heb al verteld dat als je in je eentje traint er tijd genoeg is om na te denken: waarom doe ik dit? Als het goed gaat, geen punt. Er zijn helaas andere momenten: als het waait, als het koud is of als je moe bent, als zaken tegen zitten, dan krijgt: ‘waarom doe ik dit?’ een heel andere lading. Kijk, ik ben natuurlijk ambitieus en best een streber, maar ook een piekeraar. En piekeren en roeien… dat gaat niet samen.

Tja, en waar gaat dat gepieker over… nou, ik doe even een boekje open:

• Gepieker over willen winnen. Ik wil altijd graag winnen, en ga daar eigenlijk altijd van uit. Als tijdens een training een keer iemand anders sneller is, komt er toch direct twijfel: ben ik wel de snelste, train ik wel goed, hebben we de juiste spullen?
• Gepieker over gezondheid. In januari 2017 ben ik ongelukkig gevallen met de fiets en is mijn pols op een nare manier gebroken. Dat kwam uiteindelijk allemaal goed, maar geloof me dat ik het in die paar maanden van revalidatie meerdere malen niet zag zitten.
• Gepieker over studie. Ik moet ook gewoon studeren en sport en studie blijft een kwetsbare balans, want voor beide geldt dat er slechts één moment van presteren telt. Bij roeien zijn dat de wedstrijden, bij de studie de tentamens. Vandaag bleek bijvoorbeeld dat ik een opdracht drie uur te laat heb ingeleverd en het de vraag is of ik dat mag herstellen. Reken maar dat dat gedoe impact had op het roeiplezier van vanmiddag.
• Gepieker over de boot. Ik heb een prachtige skiff in bruikleen. Prachtig en fijn, helaas moet ik in de loop van 2018 de boot inleveren. Ik heb nog geen andere boot tot m’n beschikking, komt dat goed? Als ik geen andere boot heb, wat dan? De tijd dringt…
• En dan het gewone gedoe van vrienden, relaties et cetera dat er ook nog bij komt.

Kortom… welkom in het hoofd van een ambitieuze piekeraar! En hoe uit dat ongemak zich?

Op zo’n moment kan net die ene kwakende eend of net te langzame meerkoet al te veel zijn om kwaad te worden. Of kan ik onredelijk uitvallen naar een roeier die me net iets te veel afsnijdt. Ja, ja, niet heel fraai. Inmiddels geloof ik dat iedereen dat een beetje van me gewend is. De roeiers dan, de eenden en meerkoeten snappen het nog steeds niet.

https://www.facebook.com/KNRB/videos/961264417361072/

Tijdens de NKIR in 2017 zette Obbe een nieuw Nederlands record neer

Niet dat ‘t allemaal kommer en kwel is, helemaal niet. Vorig jaar ben ik verhuisd en overgestapt van ‘t Diep naar Skøll in Amsterdam. Ik heb een leuke trainingsgroep en er wordt veel geregeld. Zo kan ik mij meer focussen op het roeien zelf. Ik heb voor 2018 mijn zinnen gezet op WK-deelname in de lichte skiff. Het uiteindelijke doel is om in de lichte dubbeltwee mee te doen aan de Spelen van 2020 in Tokyo. Daarvoor moet nog wel wat gebeuren. Veel trainen, goede schema’s en heel praktische zaken.

De Koninklijke-Holland Beker heeft een belangrijke plek in mijn roeicarrière. In 2016 was het de wedstrijd waarin de junioren Holland Acht zich deed gelden. In 2017 was het de wedstrijd van m’n rentree en in 2018 wil ik zeker deelnemen. Wat zou het mooi zijn als ik bij de Holland Beker roei tussen de helden die mij vier jaar geleden als 15 jarige écht aan het roeien kregen. Dat wordt hard roeien dus, maar het kan wel. En ik doe het graag. Nu nog een boot…’

Coverfoto + junioren acht: Ellen de Monchy
NSRK: Hans Willink