☎☎ Even bellen met... Kris Korzeniowski

Kris Korzeniowski was van 1993 tot 2000 een van de topcoaches van het Nederlandse roeien. De Amerikaan met Poolse roots werd in de NRC omschreven als een kampioenenmaker. Kris woont alweer een tijdje in Amerika, hoe gaat het met hem? Tijd voor een uitgebreid Skypegesprek met veel te veel anekdotes. Deze zomer is hij weer even in zijn geliefde Nederland.

Hallo Kris, we kennen u als coach, maar wat doet u nu?
Ik ben director of coaching education bij US Rowing. Daarnaast werk ik aan een nieuwe manual voor coaches, level 3. In de tussentijd help ik bondscoaches en clubcoaches, beantwoord ik heel veel vragen over trainingsprogramma’s en techniek en ga nog regelmatig het water op om te coachen. Met andere woorden, ik ben erg druk, bijna te druk. Pensioen? Nee, in Amerika is dat een lachertje. Wanneer je niet voldoende geïnvesteerd of gespaard hebt, dan kun je niet rondkomen met je Amerikaanse pensioen. Dus ik blijf werken zo lang als ik kan en ik het leuk vind (lachend)!

U bent ingenieur, werd roeicoach. Roeien is uw leven. Wat heeft de roeisport u gebracht?
Haha… ja, ik ben civiel ingenieur, maar thank god dat ik geen bruggen en gebouwen heb neergezet. Ze zouden allemaal ingestort zijn. Echt, ik ben een veel betere coach!

Kris, Pieta van Dishoeck (m) en Eeke van Nes (r)

In Polen kon ik dromen van een ander leven, maar ik dacht nooit dat het mogelijk was. Toen ik van Polen naar het Westen ging, ontwikkelde ik mezelf als coach. Het roeien heeft me alle mogelijkheden gegeven om te groeien als mens en om mezelf te ontplooien. Voor US Rowing kwam ik in steden waarvan ik vroeger alleen droomde… soms kneep ik mezelf ‘is dit allemaal echt?’.

Na zoveel jaar ben ik nog steeds actief in het roeien, maar alles is veranderd. Voorheen was het winnen van medailles het allerbelangrijkste voor me. Ik heb me nooit zo bezig gehouden met het welzijn van mijn atleten. En dat doe ik nu wel, ik ben veranderd. Ik zie nu een  andere kant van het roeien, dat heb ik vroeger nooit zo gezien.

Succes gaat namelijk niet altijd over het winnen van medailles

Wat is u het meest bijgebleven van uw begintijd in Nederland?
O zo veel. Ik heb hele goede herinneringen. Nederland was een fantastische ervaring! Die eerste training, ik weet het nog goed! Ik had van de bond een fiets gekregen, die veel te groot was. Daarnaast was ik niet echt een goed fietser. Zo’n 30 mensen fietsten met me mee want ze wilden die nieuwe coach wel eens in actie zien. Die hele coachsessie interesseerde me niets, ik kon alleen maar denken: ‘Kris don’t fall down, don’t fall down on your first day’. Maar ik heb het overleefd (hard lachend).

Ik heb zoveel voorbeelden! De Nederlandse atletes zijn fantastisch, intelligent en getalenteerd. Het was zo fijn om te werken met Eeke, Pieta, Femke, Irene en alle anderen. Ze zullen me niet altijd even leuk gevonden hebben, want ik was zeker niet de makkelijkste. Gelukkig zijn we nog steeds goede vrienden. En ik had het voorrecht te mogen werken met topcoaches en vrienden, René Mijnders en Jan Klerks en de nieuwe generatie coaches als Josy Verdonkschot, Diederik de Boorder en Steffen de Vries.

Kris (l) en Jan Klerks, 1999

U heeft gecoacht in Italië, Polen, Canada, China, Amerika en Nederland. Hoe beviel de Nederlandse cultuur?
Haha.. dat polderen, the Dutch poldermodel! Over alles moet gediscussieerd worden. Discussies, discussies, discussies. Dan zei ik: ‘Laten we stemmen.’ Nou, dat was ook niet de bedoeling. Er moest overeenstemming komen. Daar moest ik wel aan wennen. En alles moest altijd gezellig zijn!

Wat is het verhaal over de vijf snoeken bij de mannen acht?
O, ja! Dat is een mooi verhaal. Succes gaat namelijk niet altijd over het winnen van medailles. In 1997 ging ik de mannen coachen. Na de Spelen van 1996 waren er geen roeiers meer over in de equipe, dus ik scoutte tweede en derdejaars  roeiers bij de studentenverengingen. Het was verschrikkelijk. Bij een wedstrijd verloren we 15 (!) seconden op de nummer 1. In de loods zei ik tegen de mannen: ‘Guys, why was it so bad, you caught five crabs’? De stuur antwoordde: ‘No coach, you missed the other three.’ Drie maanden later wonnen we de B-finale tijdens de WK. De bekende Duitse coach Ralf Holtmeyer kwam naar me toe en complimenteerde ons: ‘Kris, dit is de boot met de meeste progressie. Wat indrukwekkend!’ De mannen hadden een fantastisch gevoel, want ze hadden het toch maar gedaan. Ze wisten welke weg ze hadden afgelegd.

Mist u ons kikkerlandje?
Ik zou graag terugkomen. Mijn vrouw Emma, ze is Nederlandse, zegt vaak dat ik meer Nederlandse ben, dan zij. Stas, mijn zoon, en Emma spreken vaak Nederlands als ik dingen niet mag horen. Hoe ik mijn vrouw ontmoet heb? Op de Bosbaan! Emma liet daar altijd haar hond uit. Inmiddels is onze zoon alweer vijftien. Trouwens deze zomer komen we weer naar Nederland, naar Amstelveen.