Roeien met de ‘oudjes’ die je hebt: Marijke van den Berg (90)

In deze rubriek op roeien.nl zetten we oudere roeiers in de spotlight. Waarom zijn ze nog zo actief, stappen ze iedere week in de boot of op de fiets om te coachen of beginnen ze nog aan ’n coachopleiding? Een ding hebben ze allemaal gemeen, de liefde voor de sport. Voor ons zijn het echte helden!

Marijke van den Berg (90) uit Nijmegen pakte tijdens de NKIR van 2018 de titel bij de veteranen K terwijl ze pas weer een half jaartje in de boot zit. Maar roeien is als fietsen, je verleert het niet. Of Marijke volgend jaar weer voor de titel gaat, dat weet ze nog niet: ‘ik ben een mens van de dag’. Waarom is ze op haar 90^e nog zo fanatiek en wat wil Marijke het aller, allerliefste, dat lees je hier.

Waarom koos u voor het roeien?
Als jong meiske van zestien werd ik lid van DDS en dat was heerlijk want ik hadgetennist en gehockeyd, maar dat was het allemaal niet. Ik had altijd gezeilddus ik was sowieso een waterrat. Roeien was verrukkelijk! Je moest toen nogleren roeien in de bak en daar deed ik dus al mijn examens. Tenslotte heb ik inde quadruppel geroeid.

U ontmoette uw man Han (oud olympischroeier) bij DDS!
Ja, ik heb eenroeihuwelijk! Dat was heel leuk. We waren met drie vriendinnen die alle driemet een raceroeier trouwden. Han heeft zelfs aan de Olympische Spelen meegedaanin de vier-zonder in 1948 in Londen. Dat was zo mooi om die te zien!

U reisde voor het werk van uw man dehele wereld over, weer in Nederland kwam u bij roeivereniging Rijnland terecht.
Dat was eenontzettend gezellige club. We hadden een stel vriendinnen waarmee we in dequadruppel zaten. Ik heb daar ontzettend fijn geroeid en ook geracet op deAmstel met een prachtige boot van de Maas. We hebben 44 jaar in Wassenaargewoond en na het pensioen van mijn man zijn we naar Nijmegen gekomen. Hierhebben we tien jaar een caravan gehad. Kat mee en op reis… gewoon heerlijk.

Mijn hart ging open, het was fantastisch!

Toch bent u weer gaan roeien?
Ik zat een beetje vast, en ik wilde heel graag weer het water op. Eind juni2018 ben ik op een open dag gaan kijken bij de Waal. Mijn hart ging open. Hetwas fantastisch! Cor Scheffers (vz De Waal, red.) zei: “Heb je zin om mee teroeien?” Dat roeien ging heel goed, maar het uit de boot komen, dat bleekrampzalig. Cor wist raad. Hij heeft mij op een ergometer gezet en als ik ‘zo enzo zou doen’, dan kon ik ook weer makkelijker in en uit de boot. Dat lukte.

Waarom deed u mee aan de Nederlandsekampioenschappen op de ergometer?
Dat was het idee vanCor. Op een goed moment zag hij dat ik een of ander krankzinnig korte tijd deedover tweeduizend meter. Hij kwam joelend de trap op: “Moet je nou eens kijken,Marijke heeft een wereldrecord!” Ik dacht ‘waar heeft-ie het over’? Toen zeiCor: “Als jij dat wilt, gaan we trainen voor het kampioenschap.” Ik vond hetwat hoog gegrepen, maar Cor zag dat anders: “Nee, absoluut niet, ik zou zo blijzijn als je dat deed!”

Hoe was de dag van de wedstrijd?
Met kloppend hart ben ik die zaterdag naar Amsterdam gegaan met mijn coachMark, zijn vrouw Annemarie en Carin van Beuningen. Ik zat te bibberen als eenjuffershond. Die meiden zeiden: ‘Hou nou toch op! Je hebt bewezen dat je hetkan.’ Mark nam me mee naar een van de zalen waar je je kon opwarmen en in eenswaren de zenuwen weg. Ik roeide en toen dacht ik: ‘Ik kan het!’

Ik dacht: ‘wat hebben ze, laten ze opdonderen, ik moet me concentreren’

Tijdens de wedstrijd heb ik me niet uit de naad geroeid, datkan ik niet meer. Het ging gewoon prettig. Twee minuten voor tijd ging ik hettempo opvoeren. Ineens stonden er allemaal mensen om me heen: “Hup Marijke, hupMarijke!”. Ik dacht: ‘wat hebben ze,laten ze opdonderen, ik moet me concentreren’. Fotografen erbij, Markgrijnzend. Toen had ik zomaar het kampioenschap! Het was alsof ik een anderwas. Zoveel mensen kwamen me zoenen.

Mark nam me even mee om bij te komen. Maar na twee minutenkwamen ze me al ophalen. Ik moest mee voor een foto hier en een foto daar. Hetwas ontzettend leuk! Van de mascotte kreeg ik een mooie, rode roos die noggeurde ook en een medaille. Het kon niet meer kapot! Beneden hebben we samen eentosti gegeten en toen zijn we teruggereden. Ik heb het hele end geslapen, ikwas helemaal op. Ik kon het nog niet geloven.

Doet u volgend jaar weer mee?
Dat hangt helemaalvan mijn gezondheid af. Ik ben binnenkort 91 en je bent een mens van de dag.Als ik fit ben en een betere tijd kan maken, dan ik nu heb gemaakt, dan ga ik.En anders absoluut niet (heel stellig, red.).

Heeft u nog een roeiwens?
Ja, het liefste zitik in een boot. Ik wil dolgraag ophet water zitten en roeien. Ik hoop dat ze me bij de Waal zo nu en dan eensmeenemen en me de kans geven om op het water te roeien. Mijn ideaal is dat ikwekelijks kan roeien. Maar ja, lieve koekjes blieven we niet. Wat het roeien zomooi maakt? Het een zijn met het water, met de wind, dat geeft een geweldiggevoel. Dat heb ik als ik roei en als de boot loopt!

Ben jij een veteraan en wil je ons vertellen waarom jij nogsteeds in de boot stapt, of ken je iemand? Mail naar [email protected] en we nemen contactmet je op.

Coverfoto: Merijn Soeters
Zwart/wit foto’s: Marijke van den Berg
Huldigingsfoto: Frank Jibben – Roei!